Ikea, 11 uur zondagochtend

We waren met de hond naar het strand geweest. Het was zondagochtend, bijna 11 uur, en we reden terug. In de verte zagen we de Ikea van Haarlem liggen.
‘We kunnen ook zo’n doos bij Ikea halen,’ zei mijn vrouw.
‘Dat kan,’ zei ik, en ik zei dat ik daar al op de heenweg aan had gedacht, om maar aan te geven dat ik het niet vervelend zou vinden.
‘Even gaan?’
‘Even gaan,’ zei ik, en het kon ook, want er stonden al mensen voor de deuren van de Ikea. Mijn vrouw stuurde de auto die kant op. ‘Hij zal wel om 11 uur opengaan,’ zei ze, ‘dat die mensen er al staan.’
‘Ik kijk wel even op de website,’ zei ik, en ik keek op de website, en daar zag ik dat Ikea pas om 12 uur openging.
‘Maar waarom staan die mensen er dan al,’ vroeg mijn vrouw terwijl ze de parkeerplaats op reed.
We vroegen ons af of het een speciale dag kon zijn, maar we konden niets bedenken. ‘Ik vraag het wel aan iemand,’ zei ze. Ze zette de auto neer, stapte uit, en liep naar het groepje mensen voor de deur.
Daarna liep ze terug. De hond en ik keken hoe ze weer in de auto stapte.
Ze zat even stil achter het stuur. ‘Ze wachten op het restaurant,’ zei ze. ‘Het restaurant gaat om 11 uur open. Deze mensen wachten allemaal tot het restaurant van Ikea opengaat.’
We keken nog even naar de wachtende mensen. Het waren er minstens dertig.
‘Oké,’ zeiden we, en mijn vrouw startte de auto weer, en we reden weg.