vandenb.com // Walter van den Berg

Eug is een nerd. Hij heeft twee computers thuis, en ze heten Bassie en Adriaan. Op kantoor heeft hij ook twee computers, maar op kantoor doet hij niet veel meer dan naar buiten kijken en de auto’s op de parkeerplaats tellen.

In de pauze kijkt hij naar de bureauredactrice van verderop — dat is de enige vrouw om naar te kijken in het gebouw.

Eug wacht tot hij naar huis mag, want thuis kan zijn buurmeisje aanbellen. Zijn buurmeisje is veertien jaar en ze komt niet voor Eug, maar voor zijn Nintendo.

Alles zou anders kunnen worden met Helen.

De hondenkoning werd in 2003 uitgegeven door De Bezige Bij. Mijn nieuwe uitgever Das Mag heeft De hondenkoning gebundeld in de trilogie Dode mannen.

Een paar meningen:

» Dagblad Trouw, oktober 2004:

De lezers die ieder jaar beëindigen door vanaf 22 december elke dag een hoofdstuk te lezen uit ‘De avonden’ -en geloof me, daar zijn er veel van- zouden voor de verandering eens ‘De hondenkoning’ moeten proberen. Het ademt dezelfde, beklemmende oudejaarssfeer, en is tegelijkertijd bijzonder geestig.

» Esquire, oktober 2004:

De hondenkoning bombarderen wij zonder schroom tot indrukwekkendste debuut van 2004.

» Folia, 15 oktober 2004:

Soms wil je Eug wel toeschreeuwen: ‘Doe dan eens wat, maak wat van je leven!’ Maar hij blijft een schim op de drempel van het bestaan, die de stap erover niet durft te nemen. Dat je Eug soms een harde duw in de goede richting wil geven, is een pleidooi voor het schrijftalent van Walter van den Berg. Maar iets minder mistroostig en uitzichtloos mag de volgende keer ook wel.

» De Roskam, oktober 2004:

Stilistisch gezien is De hondenkoning verre van perfect te noemen. Veel magere, korte zinnen en woorden die zich steeds herhalen. De frequente herhalingen doen aanvankelijk wel grappig aan. Evenals de karakteristieke fouten die de spellingcontrole niet ontdekt: ‘je moet het echt, écht zweren. […] Ik ‘zweerde’ het. Maar op den duur…! Zijn vondst om alles op te sommen — wat er allemaal vanuit de trein te zien is tussen Lelylaan en Leiden; wat er in kerstpakket nummer één zit en wat in pakket nummer twee; in wat voor situaties een verdwenen collega terecht zou kunnen zijn gekomen, et cetera — is ronduit vervelend, maar komt het leestempo wel ten goede! Resumerend: qua dikte en niveau de ideale roman voor een VMBO-lijst!

» Stentor/Veluws Dagblad, oktober 2004:

(…) is op iedere bladzij de innerlijke noodzaak voelbaar een beeld te geven van modderende individuen in deze tijd. Daarin is de schrijver uitstekend geslaagd, en we mogen wel stellen dat Van den Berg op zijn eigen onnadrukkelijke en breekbare manier een krachtige belofte voor de toekomst in zich draagt.

» Metro België, november 2004:

Als lezer voel je geen overweldigende behoefte om je te identificeren met deze kluns, maar dat gebeurt lekker toch. Een hype waard? Oordeel vooral zelf.

» Playboy, november 2004:

Treurig! Maar wel erg goed en vermakelijk opgeschreven.

» NRC Handelsblad, januari 2005:

(…)Ook in De hondenkoning word je ondergedompeld in een bestaan, ditmaal dat van een man, waarvan we alle elementen (eenzaamheid, masturbatie, kantoortuinen, computerspelletjes, wegrestaurants) al vantevoren kunnen uittekenen.

Toch is dit verslag van de laatste tien dagen van het jaar die een nerd doorbrengt, wel geslaagd. Want de gedachten van deze hoofdpersoon worden net iets verrassender uitgedrukt dan je verwacht.

Zoals in zijn theorie over mooie vrouwen: ‘Gemiddeld zag ik per dag drie vrouwen om naar te kijken.’

» De Morgen, januari 2005:

Eugs hunker naar normale omgang ten koste van zijn tere aard stelt hem voor een schrijnend dilemma, maar dat ziet de lezer beter in dan hij, die van zijn bedeesdheid alleen maar last heeft. De grote kwaliteit van dit debuut is de droge, van emoties ontdane en net daardoor pakkende stijl.

» De Limburger, januari 2005:

Wat ik maar wil zeggen: De hondenkoning van oud-fietskoerier, vakkenvuller, schoonmaker en conciërge Walter van den Berg kan bijgezet worden in het indrukwekkend eregalerijtje van knappe debuten van de laatste jaren. Esther Gerritsen, Annelies Verbeke, Maya Rasker, Donald Niedekker en nu dus Walter van den Berg. Jong en hard en goed, erg goed.”