Over de afgrond van het onbegrip

Hoewel sommige berichten anders zouden kunnen doen vermoeden, ben ik een man, en omdat ik een man ben, ben ik niet netjes.

Dat nietnetjeszijn uit zich dan vooral in stofnesten die in een hoek blijven liggen omdat de stofzuiger net niet in die hoek kan, en als de stofzuiger er niet bij kan, heb ik er helemaal niks te zoeken, dus wat maakt het dan uit? En dingen zoals de ramen: ik kan de overkant nog steeds zien, dus prima toch. En: ik ben dan wel lang, maar bovenop de keukenkastjes heb ik nog nooit gekeken zonder er een trapje bij te pakken. (Ja, ik heb een goeie werkster, maar die is steeds niet toegekomen aan de Grote Dingen.)

Omdat Robin een vrouw is, is ze wel netjes. En omdat ze schoonmaken niet erg vindt, maakt zij deze week mijn huis schoon.

Ik leun daar niet helemaal bij achterover, hoor, ik heb gisteren een dag vrij genomen en heb geholpen, maar O MIJN GOD wat is mijn huis schoon aan het worden. Robin is een heldin. Als een wervelwind gaat ze door dat huis.

Al die wervelwindigheid komt omdat ze midden in haar citroensapkuur zit.
De citroensapkuur is De Hel. Robin krijgt er energie van, maar ik kan u vertellen: het is De Hel.
Vorig jaar heb ik drie dagen geprobeerd met haar mee te doen en ik was zachtjes aan het doodgaan. Robin niet. Robin is een vrouw, en vrouwen kunnen dingen die mannen niet kunnen. Zoals schoonmaken met plezier, dus, en citroensapkuren volhouden.

Vrouwen zijn heel bijzonder. Robin vooral. Niets dan respect.

Dat respect werd over de afgrond van het onbegrip geduwd toen ik van de week thuiskwam en Robin de slaapkamer aan het schoonmaken was en een DVD van een kokende Jamie Oliver aan had staan.

Met die citroensapkuur mag je tien dagen niks eten.
Dat herhaal ik nog maar even: tien dagen niks eten.

Tien dagen niet mogen eten en een DVD van Jamie Oliver kijken. Respect! Onbegrijpelijk!