Achter de dijk

We zijn verhuisd naar de Betuwe. We woonden op één van de drukste kruispunten in Amsterdam en sinds twee weken wonen we in een vrijstaand huisje in een dorpje waar volgens wikipedia 400 mensen wonen, en volgens Google Maps 200. Die meningen verschillen, maar het is er hoe dan ook heel erg stil, en we vinden het geweldig.

Het huis is prachtig, een kleine boerderij uit 1920 die mensen dingen laat zeggen als ‘het is net een sprookje’, twee keer zo groot als de woning die we hadden in Amsterdam, pas opgeknapt door de vorige bewoners, een fijne tuin, en het ligt tussen andere mooie huizen waar leuke mensen wonen – we hebben al bij onze buren tot laat in de avond wijn zitten drinken.

Het dorp ligt achter de Waalbandijk, en als je over de dijk bent, kom je in de uiterwaarden van de Waal, en daar kun je heel lang lopen zonder mensen tegen te komen. Wat je wel tegenkomt: ooievaars (in groepen van acht, negen, tien), buizerds, zwaluwen, konijnen, vosjes (die hebben we nog niet gezien maar ze zijn er).

Het kwam door de hond, min of meer. We kregen een pup in Amsterdam, Willem, en die socialiseerden we, en dat werkte, hij vond alles in de stad leuk en interessant, tot ie alles eng begon te vinden. En toen we door zijn ogen naar de stad keken, zagen we wat hij zag, het verkeer dat steeds vervelender werd, de drukte, en we werden er ongelukkig van, en we wilden weg.

Er waren meer redenen waarom we weg wilden; in het blok waar we woonden kwamen langzaam steeds meer studenten, die tot laat in de avond wijn zaten te drinken op balkons en in tuinen, en ik gun dat iedereen, want het is leuk, maar het is niet leuk als de binnentuin van je blok een echoschaal is waar ieder gesprek door de openstaande ramen van onze slaapkamer binnenkomt. En het is ook niet leuk als de oorspronkelijke bewoners (gezellige Amsterdammers) daar dan tegen protesteren door hard André Hazes te draaien of op zondagochtend zeven uur ‘kankerlijeeeeers ’s avonds een vent ’s ochtends ook een vent’ te schreeuwen.

Voor de verhuizing moesten we een nieuwe koelkast en wasmachine kopen omdat we in onze Amsterdamse woning kakkerlakken hadden gevonden, omhoog gekropen bij de buren vandaan, en de bestrijder raadde ons aan nieuw witgoed te kopen omdat we die beesten anders waarschijnlijk mee zouden nemen.

Nee – het was niet leuk meer in Amsterdam.

We kwamen op een feestje iemand tegen die vertelde hoe het was om in het midden van niets te wonen. We vroegen: maar je ziet toch niemand meer? En ze antwoordde: juist wel, als jij op een heel fijne plek woont, komen je vrienden daar graag naartoe.
Na dat feestje kwamen we thuis, en Robin ging meteen op Funda kijken, en daar kwam ze het huis tegen dat nu ons huis is.

Stel je voor dat, zeiden we tegen elkaar.
En het ons voorstellen hoeft niet meer, want we hebben het gekocht.

Het huis kopen was nog een heel avontuur, omdat ik ZZP’er ben, en hoe hard banken ook reclame maken over hypotheken voor ZZP’ers, een reclamecampagne bedenken is altijd nog wat anders dan de cultuur van een bank omgooien, maar ach, dat is ook gelukt, en we hebben het huis, en we zijn er verdomd gelukkig mee.

We moesten er een auto bij kopen, want het enige OV dat het dorpje aandoet is de belbus, en soms zien we ‘m rijden, het busje waar zes mensen inpassen, en het hoort allemaal bij de charmes. De andere openbare voorziening in het dorp is de brievenbus.

We zijn er heel gelukkig, in ons huisje achter de dijk.

En de hond, jongens, wat is die hond gelukkig. Voorheen tilden we ‘m van drie hoog naar beneden, twintig kilo aan ongedurige Friese Stabij, nu doen we het tuinhekje open en lopen we tien meter tot aan de dijk, we gaan de dijk over en hij kan los, en in die tien meter zijn er nooit auto’s, scooters, andere stressmomenten.

We wonen er nu bijna drie weken, alles is ingericht, we zijn in een ritme aan het komen. Het is nog een beetje uitzoeken hoe het leven werkt daar, ik moet met de auto naar het station om naar mijn werk te kunnen (helemaal met de auto zou filerijden worden, en dan lees ik liever in de trein), en hoe zien de dagen eruit dat Robin de auto nodig gaat hebben, hoe regelen we dat – maar dat is allemaal niet erg, want het is rust, alles is rust.

Na het werk kom ik aan met de trein op het station van een nabijgelegen stadje, daar staat de auto, en ik stap in de auto en rij rustig naar de stilte, en op het laatste stuk rij ik over de dijk, en ik zie de koeien in de uiterwaarden staan, en ik rij naar ons huisje, ons geluk achter de dijk.