Ik zal aan u denken

Ik maakte een grapje op Twitter over de avondklok. Ik zei: “net even de hond uitgelaten. In Heesselt missen jullie niks hoor.”
Grapjes maken over de tegenstelling tussen wonen in Heesselt en wonen in een grote stad, werkt meestal wel.
Wonen in Heesselt, met een hond, tijdens de lockdown en tijdens de avondklok, dan ben je dubbel gezegend.
Maar met zijn allen zijn we dat niet. Want gezegend zijn door in een klein dorp te wonen en een hond te hebben zodat je nog even een luchtje mag scheppen, dat is behoorlijk relatief, als je weet dat er in een dorp verder kinderen wonen die een vader hebben die aan de beademing ligt. En dat er op een half uurtje rijden in godbetert Den Bosch avondklokrellen zijn geweest, waar wij onze Amsterdamse vrienden wel eens vertederd over vertellen, hoe zacht alles daar klinkt en voelt.
Ik ben van de club die vindt dat het nodig is, de lockdown en de avondklok, en ik vind dat er nog veel meer nodig is, alles om die rotziekte eronder te krijgen.
Ik weet dat ik makkelijk praten heb, met al die zegeningen. Niet iedereen heeft makkelijk praten, de maatregelen kunnen slopend zijn, en we zijn murw, en we willen eruit, en we willen eraf, van die rotziekte, en we willen een overheid die nu verdomme eens vaart zet achter die vaccinaties en we hebben allemaal gelijk. Maar we moeten nog zo lang.
Klotezooi.
Maar wat grappig is: ik heb nu een beetje het gevoel dat de avondklokrellen van de afgelopen week voor weer wat saamhorigheid hebben gezorgd. Alle mensen die een beetje nadenken schudden hun hoofd en zetten hun schouders er nog maar een keer onder. Daar hoort u bij, bij die mensen.
Ik laat vanavond de hond nog een keer uit, hier in Heesselt, en ik zal aan u denken.