Een mannetje

Als je een hond hebt, kom je andere mensen met honden tegen, want zo gaat dat. Vorige week kwam ik een man met een hond tegen. De man was Surinaams of Antilliaans, oud, en hij had een klein hondje aan de riem.
Banjer liep naar het hondje en rook aan z’n kont.

‘Dit is de hond van mijn zoon,’ zei de man. ‘Mijn zoon is ver weg.’
Ik zei zoiets als ‘aha’.
‘Is dit een mannetje?’ vroeg de man.
‘Mijn hond is een mannetje, ja,’ zei ik.
‘Nee, deze hond,’ zei de man, en wees naar het hondje van zijn zoon.
Ik keek een beetje discreet naar de leidingen. ‘Ja, dat is een mannetje.’
‘Het is een wijvenjager,’ zei de man trots.

Van de week kwam ik ze weer tegen, de man en het hondje van zijn zoon. Banjer liep weer naar het hondje en rook weer aan z’n kont. Het hondje rook terug.
‘Is dat een mannetje?’ vroeg de man, en wees nu naar mijn hond.
‘Ja, dat is een mannetje,’ zei ik.
De man trok het hondje van zijn zoon weg. ‘Kom,’ zei hij, ‘je mag alleen maar kutjes ruiken.’