De Sloterdijk-manoeuvre

Wat u nu dus krijgt: metro-avonturen.

Dit is mijn vierde dag, en alle vier die dagen reed de metro met korte stellen: waar er normaal drie wagentjes rijden, waren het er nu twee. Dus het was persen, en vanochtend was het persen te erg: op Postjesweg bleven er een stuk of twintig mensen buitenstaan. Ik ook.

De volgende metro zou tien minuten later komen, en die hoefde niet per se leger te zijn.
Ik ging naar Sloterdijk, de andere kant op, omdat daar de metro mijn kant op nog maagdelijk aan zou komen.

Op Sloterdijk stond de metro naar Bijlmer net klaar, en de massa was langzaam naar binnen aan het stromen, en ik voegde me bij de massa.

Natuurlijk bleef iedereen bij de deuren staan, maar achterin was een deur kapot, dus daar was ruimte genoeg — niemand had de gelegenheid gehad daar bij de deuren te gaan staan.

Onderweg dus, en nu de juiste kant op. Bij Jan van Galenstraat was de kluit bij de deuren al zo dik dat er mensen buiten bleven staan; ze keken wel een beetje moedeloos naar het deel waar ik stond, waar nog ruimte zat was, maar ja: onbereikbaar.

Op elke halte, ook op de Postjesweg, bleven mensen op de volgende wachten, en ik stond mezelf briljant te vinden dat ik die Sloterdijk-manoeuvre had gedaan.

Bij Bijlmer Arena, waar ik eruit moet, gaf die stukke deur die me eerst een rustige overtocht gunde toch nog een probleem: iedereen die daar had gestaan moest naar de andere deur, en bij Bijlmer Arena moet ook echt vrijwel iedereen eruit, dus dat stroomde de chauffeur net iets te langzaam: hij besloot de deuren maar gewoon dicht te gooien.

Met een hoop gescheld hielden wij, nu plotseling verenigd, de deuren open, en worstelden we ons naar buiten.

Dooi, graag. Ik wil fietsen.