Niet veel meer

Roy woonde achter de Derkinderenstraat. Hij was Jerry’s neef. Ik weet niet precies hoe het in elkaar zat; Jerry kwam van de Antillen en Roy was een Molukker, en Jerry’s moeder was Indisch, maar ze was niet Moluks. Het maakte ook niet uit. We reden op zaterdagmiddag naar Roy omdat we niet veel meer te doen hadden.

In het hofje waar Roy woonde, stond een rij garages, en één van die garages was van Roys vader, maar zijn vader reed niet meer, die was te oud en had zijn auto weggedaan. Dus die garage was een beetje van Roy geworden. Roy had zelf geen auto, maar hij was wel monteur, en hij sleutelde er aan de auto’s van zijn vrienden. De hofjes achter de Derkinderenstraat hadden veldjes tussen de woonblokken, en om de veldjes heen, tegen de woonblokken aan, stonden prikkelstruiken. Roys ouders woonden op de eerste verdieping van hun blok, en Roys slaapkamer was beneden — als je via de voordeur naar binnen ging, moest je beneden aanbellen, de trap op naar de eerste, naar binnen bij z’n ouders, en dan de trap weer af. Roys kamer had een raam, en door dat raam gingen we dan weer naar buiten, door de prikkelstruiken, naar de garage.

Bij Roy hingen altijd nog een paar jongens, Franco en Corrie, en Patrick, een grote gast die al een stuk ouder was dan wij. Hun auto’s stonden op de plaats voor de garages, en Franco had zijn portieren open en zijn radio aan; hij had de beste geluidsinstallatie en hij had ‘m op een zender staan die house uitzond — ik weet niet wat voor house het was, het was 1990 en ik denk niet dat er iets anders was dan gewoon house.

Zo hingen we.
Er was altijd wel iets aan een van de auto’s te doen, en als er niks aan te doen was, verzonnen we wel iets. Als het regende, riep Roys moeder ons naar boven, en dan gingen we de prikkelstruiken door, stapten we door het raam van Roys slaapkamer en liepen we naar boven. Dan gingen we op de bank zitten en schonk Roys moeder cola voor ons in.