Op repeat

We liepen door de nieuwe Albert Heijn in de Jan Evertsenstraat en we hoorden het weer: een idiote uitvoering van David Bowie’s Heroes, een soort dance-achtig iets, de zang door een schellige dame. Zo vaak kwamen we niet bij die Albert Heijn, en langer dan 10 minuten waren we er nooit binnen, dus de kans was dik dat je die Heroes zes keer aan moest horen als je een half dagje vakken aan het vullen was.

Muziek die uit luiheid herhaald wordt: ik kan er erg verdrietig van worden. Winkels die maar één cd hebben. Of een veel te korte playlist. Of gewoon luiheid; zet die rommel maar op repeat, niemand die het hoort. Ooit zwom ik regelmatig in het Sportfondsenbad dat toen nog achter het blok van de nieuwe Albert Heijn lag. Daar kwam veel te regelmatig Ain’t no shunshine when she’s gone van Bill Withers langs. Ik kan Bill Withers niet meer horen zonder aan dat trieste zwembad te denken.

Of nog erger: zo’n gebrek aan smaak dat de draaier niet doorheeft dat je een plaat vermoordt als je ‘m meer dat 600 keer achter elkaar draait. Ik heb een vakantie lang in de auto naast Ruud gezeten; Ruud reed en koos dus de muziek. Ik heb toen de cd van Postmen 628 keer gehoord. Vakkundig vermoord, dus.