Toen kwamen de vrouwen

In mijn pauze maakte ik een rondje. Tijdens het rondje belde ik met Robin.
We hadden het over dingen, en ik onderbrak de dingen omdat ik een moedereend met negen kleintjes zag.
De moedereend wilde de drukke weg die langs het kantorencomplex loopt, oversteken. Ze kwam van de vijver die voor gebouw zes ligt. Ik zei het tegen Robin.
Ik ging maar een beetje voor de moedereend staan en we praatten verder over de dingen, en ondertussen deed ik verslag: nu wil ze links om me heen, nu wil ze rechts om me heen.
Ik nam het besluit dat ik de moedereend maar moest helpen de drukke weg over te steken, zei Robin gedag en hing op.

Er reden auto’s met zeventig per uur over de drukke weg. Samen gingen we richting asfalt: moedereend, negen kleintjes en ik. Ik begon met het opsteken van mijn hand en zette één voet op het asfalt.

Toen kwamen De Vrouwen.
De Vrouwen kwamen van mijn kantoor.
Ze doken de weg op met gespreide armen. Ze gilden en ze lachten en ze waren opgewonden.
Eén vrouw nam de leiding. Waarschijnlijk had ze die op kantoor ook.
Auto’s kwamen tot stilstand voor de vrouwen. Ik stond nog half op de stoep en ik keek naar de moedereend.
‘Meneer,’ riep de vrouw die de leiding had genomen, ‘helpt u óók even?’
De moedereend keek even naar mij. ‘Ik weet het,’ zei ze. En ze hupte van de stoep het asfalt op, en de negen kleintjes volgden.