Ik heb de monsterfile van 30 oktober 2018 overleefd

Ik heb de monsterfile van 30 oktober 2018 overleefd. Of beter nog: allebei de monsterfiles. ’s Ochtends én ’s avonds.

Ik woon op 61 kilometer afstand van mijn werk. Dat weet ik omdat mijn navigatie me dat iedere ochtend vertelt. Ik weet ondertussen de weg naar mijn werk, maar heen en terug zet ik de navigatie aan, omdat die mij gedienstig om de files heen helpt. Vooral bij het terugrijden zegt ie regelmatig tegen me: weet je, Walter, ik zou nu niet de A27 pakken, want daar sta je onherroepelijk vast; wat dacht je van de brug bij Rhenen?

Goed, zeg ik dan, laten we die brug bij Rhenen pakken. En dan komt het ook nog voor dat áls we naar de brug rijden, de navigatie gewoon toegeeft dat dat niet zo’n slim idee was, maar als we hier nu dit sluipweggetje pakken, kom je toch wat voordeliger uit. Goed, zeg ik dan, want ik doe daar niet moeilijk over, ook als de navigatie me naar het pontje bij Amerongen leidt. Ik vertrouw mijn navigatie.

Deze ochtend begon de navigatie meteen: oei, Walter, je had gisteren de voorspelling vast al gehoord, maar er staat dus al een flinke opstopping als je van de A15 de A2 op gaat; zullen we eens gek doen en doorrijden richting Gorkum?

We keken elkaar even aan, de navigatie en ik.
Gorkum? vroeg ik. Maar ik moet in de richting van Amersfoort.
Ja, zei de navigatie, dat weet ik. Vertrouw me maar.
Ik zat nog een paarhonderd meter achter een vrachtwagen tot ik van baan zou moeten wisselen voor de A2 naar Utrecht.
Oké, zei de navigatie, rechtdoor dus richting Gorkum.
Ik dacht nog even na, en tikte mijn richtingaanwijzer aan. Rechtsaf.
Maar, zei de navigatie.
Sorry, zei ik. Ik ga er in. Ik ga er gewoon in. Ik wil die voorspelde monsterfile meemaken met de rest van Nederland.
Ik durfde niet te zeggen dat ik doorrijden richting Gorkum om bij Amersfoort te komen een beetje onwaarschijnlijk vond.

De navigatie bleef even stil. Daarna zei hij: oké. Maar we dan gaan we er wel sámen in.