Nooit meer slapen, tweede nacht

Het VPRO-radioprogramma Nooit Meer Slapen heeft iedere week een gastschrijver. Die gastschrijver leest iedere nacht een stukje fictie voor, gebaseerd op de het nieuws van die dag. In de week van 24 februari ben ik de gastschrijver. Dit stukje is, net als de nacht hiervoor, gebaseerd op de schimmige avonturen van een voortvluchtig stel.

Ze hadden uiteindelijk de Honda stilgezet bij een gallerijflatje aan de rand van een kleine stad, omdat Tony een theorie had over de boerderijen – op de boerderijen hadden ze geweren, want in Duitsland mochten mensen geweren hebben. Ik ben niet van plan met een schot hagel in m’n buik dood te gaan, had hij gezegd. Een politiekogel of honderd politiekogels is goed, had hij gezegd, maar geen schot hagel van een domme boer.

Dus ze waren over de galerijen van het flatje gelopen en ze hadden een paar woningen overgeslagen, geen oude mensen want oude mensen hebben geen internet, en Tony wilde een plek met internet. Ik wil weten wat ze over ons zeggen, zei hij.
Ze hadden aangebeld bij een woning waar één raam door een laken werd bedekt en een ander raam door een kast die er aan de andere kant voor was geschoven. Hier woont een man alleen, had Tony gezegd, en hij had aangebeld en hij had het meisje voor de deur gezet, zelf was hij plat tegen de muur gaan staan en dat had gewerkt; de man alleen had niet eens zijn best gedaan zich te verzetten, en hij keek erbij alsof hij elke week wel een keer een pipa op zijn buik gedrukt kreeg. Nicht schiessen, had hij gezegd, don’t shoot, en hij was zelf rustig op zijn stoel gaan zitten, zijn handen op zijn knieën.
Op de salontafel stond een laptop, en Tony pakte ‘m met één hand, in de andere hand zat het pistool waarmee hij de man alleen onder schot hield. Hij duwde de laptop in de handen van het meisje. Google me, zei hij. Hoeveel hits?
34.000, zei het meisje.
34.000, herhaalde Tony.