Gelezen: Rabbit, Run – John Updike

Dit is geen recensie. In de rubriek ‘gelezen’ wil ik mijn leeslijst bijhouden en noteren wat me opviel aan een boek. Er kunnen spoilers langskomen.

Ik heb een rijtje ‘essentiële boeken’ staan thuis, en als ik een boek lees, zit er altijd het risico in dat dat rijtje uitgebreid moet worden. Essentieel betekent bij mij eigenlijk: word ik er gelukkig van als ik het boek nog een keer moet lezen? Dus stelt u zich niet te veel voor van dat rijtje; er kan zomaar een boek tussenzitten waar u van zou gniffelen. Die gekke vandenb toch.

Rabbit, Run van John Updike schoot voor mij een beetje heen en weer tussen een plek op het essentiële plankje of het Siberië van de opslag. Ik merk dat ik een steeds volwassener lezer word, dat ik nu door kan duwen als ik een boek in eerste instantie lastig vind om binnen te komen, en Rabbit, Run had dat duwen even nodig, maar toen ik binnen was, had ik regelmatig dat lekkere, dat het is goed voor me als ik fiets naar m’n werk maar als ik het OV pak, kan ik lezen.

Het verhaal (als geheugensteuntje voor mezelf): Rabbit is een jongeman in jaren 50 smalltown Amerika, echtgenoot van een drinkende, zwangere, saaie vrouw, vader van een jongetje, en zijn leven benauwt hem omdat hij op school een basketball-ster was maar nu een Gewone Man, dus hij slaat op de vlucht. Eerst rijdt hij richting Florida, maar hij rijdt toch weer terug naar zijn dorp in Pennsylvania. Hij komt uiteindelijk in het stadje aan de andere kant van de berg terecht (symbolisch!), hannest daar met een andere vrouw, maar wordt overtuigd door een dominee die zichzelf niet heel overtuigend vindt terug te gaan naar zijn op dat moment bevallende vrouw. Hij belooft beterschap, is weer even gelukkig, maar als zijn vrouw een paar weken later geen seks met ‘m wil, verdwijnt ie weer, en zijn vrouw gaat meteen weer aan de drank en [spoiler!] laat haar verse baby verdrinken in bad. Rabbit komt terug, is kapot, neemt alle schuld op zich, maar bij de begrafenis vindt ie die schuld wel weer mooi geweest – hij was er tenslotte niet eens bij. Als iedereen geschokt blijkt te zijn door die ommekeer, gaat die malle Rabbit weer rennen.

Updike is een dikke stylist, en hij kan het, veel zinnen zijn mooi, maar soms schiet ie uit de bocht, en de vrouwen die aan het woord komen wil ie te veel Molly Bloom laten zijn.

Personage Rabbit is net te iets te vol van zichzelf en tegelijkertijd te naïef om hem de hele tijd aan het woord te kunnen laten zijn, en gelukkig wordt ie afgewisseld door anderen – en eigenlijk had ik wel een hele roman gedragen willen zien worden door dominee Eccles.

Ik kan me voorstellen dat het boek essentieel is geweest voor Den Literatuur, dat Updike in zijn tijd vernieuwend is geweest, maar ik heb Rabbit, Run niet op het essentiële plankje gezet toen ik klaar was met lezen.