Generation A

Mijn boekenkast is ondoorgrondelijk ingericht voor de niet-ingewijde, maar ik wijd bij deze even in: rechtsonder staan mijn lievelingsschrijvers, links daarvan staan schrijvende vrienden, en dan komt de rest.

Helemaal rechts staat Douglas Coupland, wat betekent dat hij mijn lievelingste is, maar ome Douglas doet hard zijn best een paar plekken naar links te schuiven — het is dat hij een paar briljante boeken heeft geschreven (Microserfs, Girlfriend in a Coma, Hey Nostradamus) die hun waarde nooit kwijt zullen raken.

Ik heb regelmatig de theorette verkondigd dat Coupland goede en slechte boeken afwisselt (tussen Girlfriend en Hey Nostradamus publiceerde hij Miss Wyoming en All Families are Psychotic — de laatste heb ik niet uitgelezen), maar om die theorette te bewijzen moet er na The Gum Thief en Generation A, zijn nieuwste boek, toch echt weer iets goeds komen.

The Gum Thief heb ik niet uitgelezen omdat het vreselijke verhaal-in-het-verhaal, geschreven door een personage in het hoofdverhaal me te hard ergerde (ik zag laatst een uitgave waarin de twee verhalen als twee aparte boekjes waren gepubliceerd, dat zou een oplossing voor mij zijn geweest), en in Generation A doet Coupland bijna weer hetzelfde: hij laat zijn personages verhalen vertellen.

Waarschijnlijk betekent dat dat Coupland zich thematisch aan het ontwikkelen is, maar dan hoef ik nog niet blij te zijn met de kant waar die ontwikkeling heen gaat.

Generation A (de titel deed me het ergste vrezen: met Jpod wilde ome Doug een nieuwe versie van Microserfs schrijven en faalde hopeloos; dit nieuwe boek zou dus een 21ste-eeuwse Generation X worden) begint heel sterk, met vijf verschillende vertellers die ook redelijk verschillende stemmen hebben (hoewel het één van Couplands soms irritante gewoontes is om ieder personage, zonder uitzondering, een onelinerkanon te maken: iedereen is even bijdehand, in het universum van Douglas Coupland) maar in de tweede helft van het boek gaat het mis.

De personages gaan elkaar verhalen vertellen, en het zal allemaal wel een functie hebben, maar die functie ontgaat me omdat ik ondertussen het boek uitgeschopt ben. Alle personages zijn inwisselbaar geworden, en de schrijver weet dat en schrijft dat ook min of meer excuserend op; maar mijn krediet is ie dan al kwijt. Mijn aandacht ook — dus nu heb ik 300 pagina’s boek-met-een-boodschap gelezen en is de boodschap me ontgaan.

Ome Doug, alsjeblieft — je kan het zo goed. Microserfs. Girlfriend in a Coma. Je kan het!

Coupland wordt altijd geroemd omdat hij de stem van zijn generatie zou zijn. Zou heel goed kunnen. Maar misschien liggen Couplands beste boeken dan dicht bij die generatie, en zou hij, als iemand die in 1961 is geboren, niet meer moeten willen schrijven over mensen die in 1990 geboren zijn. Word gracefully oud, Douglas Coupland, en schrijf nog een paar mooie boeken.