Geen zorgen

In het park stond een man op een evenwichtsbalk de oefeningen te doen die de Karate Kid van Mr. Miyagi moet doen als ie op de plecht van het roeibootje staat.
Ik bleef er even naar kijken.
De man was de karatekidgerechtigde leeftijd al ver voorbij.
Hij knikte naar me, tussen de oefeningen door, en ik knikte terug.

Vijftig meter verder was een vrouw met een hondje achterwaartse sprongetjes aan het maken. Ik dacht eerst dat ze de sprongetjes voor het hondje maakte, kom hondje, we gaan spelen — maar de sprongetjes maakte ze voor zichzelf, want haar hondje negeerde haar, een beetje beschaamd.
Banjer rook aan de kont van het hondje, het hondje rook aan Banjers kont, en samen keken ze naar de achterwaarts springende vrouw. Ik weet het, zei het hondje.
Ik zeg niks, zei Banjer, en liep naar mij toe.
Samen liepen we het park uit. Als jij ooit zo gaat doen, loop ik weg, zei Banjer.
Ik zei dat hij zich geen zorgen hoefde te maken.