Keurig

Banjer poepte. Ik las mijn krant.
Dat is zo’n beetje mijn ochtendritueel opgesomd: ik word wakker, douche, kleed me aan en ga met Banjer naar buiten — en onder aan de trap pak ik mijn krant uit de bus.
Dan lopen we naar het park, Banjer gaat los, en ik blader.

Banjer poepte, en ik las mijn krant, en er kwamen twee vrouwen aanlopen — hondenvrouwen. Omdat in ons park hondenmensen elkaar groeten, keek ik even op van mijn krant toen ze in de buurt waren, om elkaar al dan niet een goedemorgen te wensen.

Een van de twee vrouwen hield een leeg poepzakje omhoog. Min of meer in mijn gezicht. Ze zei er niets bij, en ze bedoelde: je hond zit te schijten en ruim het nu op, motherfucker. Bij het nietszeggen had ze een smirk op haar gezicht.

Kijk: toen ik Banjer pas had, was ik een ongelooflijke poepopruimer. Tot ik een beetje moe werd van de manier waarop Banjer poept: laat ik hier eens beginnen, dan loop ik een paar meter door, een beetje gehurkt nog, en dan doe ik hier nog wat, en oh, daar, hatsee, nog een beetje.
Toen ik ook nog eens ontdekte dat er geen opruimplicht in het hondendeel van het park was, ben ik het een beetje gaan verwaarlozen, tot ik het helemaal niet meer deed.

Maar goed: die vrouw, met dat poepzakje en die smirk. Zelfgenoegzaam en fatsoensrakkerig. Ik ben helemaal voor zelfgenoemzaamheid en fatsoensrakkerij, maar niet bij andere mensen.

Euh, zei ik.
Hier geldt geen opruimplicht, zei ik.
En ik voelde me ongelooflijk betrapt.
De vrouwen liepen door met een indrukwekkende air van verontwaardiging.

Toen ze tien meter verder waren, wist ik wat ik had moeten zeggen voor mijn eigen waardigheid: als je je geroepen voelt, of: da’s een mooi zakje, zeg.
Maar dat zei ik niet. Mijn adremmiteit is een beetje zoals Banjer poept: om een volledige drol te hebben, moet er gesprokkeld worden, en dat is nooit de bedoeling van een vlug en snedig antwoord.

Wat nu het erge is: ik ben weer opruimzakjes mee gaan nemen.
Die vrouw had best gelijk hoor, al bracht ze het op een manier waarop die eigenlijk een ernstige lijfstraf verdient, maar het is zo heel erg voor wat andere mensen ervan vinden. Gisteren ruimde ik een éénvijfde drol van Banjer op en er kwam een man langsjoggen en hij zei: ‘keurig!’

En dan ziet ie niet dat de helft van die drol blijft liggen omdat ik van die kartonnen schepsystemen gebruik die een in het gras liggende drol alleen maar in twee helften hakt. Waarbij ik de onderste helft, de helft onder het maaiveld, laat liggen, dus.
Maar ja: dat ziet niemand. Ook de mevrouw die andere mensen zakjes in hun gezicht duwt niet.
Keurig.