lachfilms over mannenvriendschappen

Zaterdag hing ik met vriend M. in het Westerpark. We hadden het hangen tot een kunstvorm verheven: we zaten onderuit aan een picknicktafel voor een hippe koffietent en we zeiden niets en het was goed zo.
De jongen van de hippe koffietent had cappucino’s gemaakt. Hij had dat weer tot kunst verheven; het schenken van de opgeklopte melk had het midden gehouden tussen hart voor zijn vak en aanstellerij.

M. was even opgestaan om wat jongens aan een andere tafel aan te spreken, maar hij was onverrichter zake teruggekomen. Niemand kon.
Ik gaf M. het nummer van Jan, maar Jan kon ook niet.

Toen de cappucino op was, liepen we het gras op. Er stonden een paar jongens in te spelen, de bal een beetje over en weer schietend.
We keken er een paar tellen naar.
Een jongen in een Chelseashirt zette een stap naar ons toe en vroegen of we mee wilden doen.
M. zei dat ie eigenlijk mensen kwam ronselen.
De jongen met het Chelseashirt kon.

’s Avonds gingen we naar de film. M. was nog gaan sporten en ik was naar huis gegaan maar we wilden nog iets doen; mijn verkering was in Brabant en het ding van M. was iets aan/uit-achtigs; hij had vrijdag nog met haar op de bank gehangen.
Voor de lichten uitgingen hadden het over de nieuwe trend: lachfilms over mannenvriendschappen en dat we dat maar een beetje stom vonden. Toen gingen de lichten uit en kwam er een trailer van een lachfilm over mannenvriendschappen en we lachten hard en we spraken af dat we die ook gingen zien.

Zondag stond ik het op het kruispunt. Ik had een bos bloemen in mijn hand, want het was moederdag. Aan de overkant toeterde een auto: M., op weg naar de wedstrijd. Ik stak mijn hand op en ik mimiekte ‘winnen, hè.’

Maandag zat ik op kantoor. Ik stuurde M. een mailtje, vroeg of ze gewonnen hadden, en of die jongen in het Chelseashirt nog een beetje goed had gespeeld.
‘Ankaraspor met 4-1 het bos ingestuurd,’ mailde hij terug. En de jongen met het Chelseashirt was een showboat, met pirouettes en hakjes, maar hij had goed gespeeld.