Nog maar eens een open brief

Vandaag staat in de NRC Next weer een open brief van mij, en eigenlijk zijn die open brieven gewoon weblogstukjes waar ik 150 euro voor krijg. Hier is de brief van vorige week:

Mijn telefoon ging.
‘Hello mister Vandenberg, so nice to speak to you again!’
Het was een van mijn vrienden van de vrienden van Iraanse slachtoffers. Ik wist het meteen, maar ik deed of ik dom was. Doen of je dom bent is een optie waarbij je mogelijkheden openhoudt: je kan altijd nog slim worden.
Ooit was ik aangesproken door een jongen met een klembord, en jongens met klemborden mean trouble, maar hij trof me op een slechte dag. Ik ontweek ‘m te laat. Waardoor hij me foto’s van veel vreselijks liet zien, waardoor ik me om liet praten, waardoor ik een donatie deed.
En toen hadden ze me gevonden. Op een dag belden ze gewoon bij me aan.
Die fuckers wisten mijn adres! Waarschijnlijk omdat ik dat in had gevuld toen ik die donatie deed. Mijn domheid is lang niet altijd doen-alsof, zo bleek wel weer.
Dus op een avond had ik twee Iraanse mannen aan tafel. Een was zakelijk, de ander emotioneel. De emotionele vertelde over zijn verdwenen dochter, en het werd hem te veel, en hij moest naar de wc. De zakelijke vroeg of ik niet meer geld kon missen.
Nou vooruit.
Sucker!
Oké: eerst voelde ik me een heilige.
Tot ik in een tijdschrift over de organisatie las en hoe ze geld loskregen: door een zakelijke en een emotionele man langs te sturen. Waarbij de emotionele man het allemaal te veel werd en naar de wc ging.
Sucker!
Ik hengelde via de bank mijn geld terug en werd vervolgens bestookt met telefoontjes. Zulke vrienden wilde ik niet. Geven aan een goed doel, oké, maar zo geplayed worden – bah!
En nu werd ik weer gebeld. Ze hoopten vast dat ik er weer in suckerde.
Maar nee. Ik was slim en bleef doen of ik dom was. Nee, sorry, ik weet echt niet waar u het over hebt, sorry, geen tijd, dag.
En me daarna nog een beetje schuldig voelen ook. Sucker!