Ontspan, vandenb II

Net in het park stond de jongen van de brommer met een paar vrienden in het gras — een van die jongens had twee pittbulls (of tegenwoordig moet je zeggen: Amerikaanse Staffords) en ze stonden er een beetje naar te kijken, en ik had heel laat door dat die brommerjongen erbij was; ik was een beetje aan het lachen om hoe het teefje achter Banjer aanliep en hoe Banjer haar volledig negeerde, en ik was tegelijkertijd de boekenbijlage van de NRC aan het lezen, heel intellueel.

Toen keken we elkaar aan en hij stond er op z’n allerstoerst bij, een beetje naar achteren leunend. Ik herkende hem en groette hem: hee, zei ik.
Hij bleef naar achteren leunen en hij zei: lukt het?
Het lukt, zei ik, en ik lachte er vriendelijk bij.
Maar zijn gezicht zei dat hij nooit vriendelijk naar mij ging lachen. Er ging nooit meer iets vriendelijks in zijn gezicht gebeuren.

Ik liep rustig door, verder lezend in mijn krant, en legde me neer bij het feit dat er één mens op aarde rondliep die nooit mijn vriend zou worden.