Ook niet zo leuk

Ik heb niks geschreven vanochtend.
De trein was weer kort, de mensen duwden zich naar binnen, ook bij de eerste klas, en ik had gezien dat er nog wat plaats over was daar. Heel even overwoog ik een trein over te slaan, weer wachten op de volgende, maar ik besloot het erop te wagen.
Ik kon zitten.
En toen kwamen de staanders.

Kijk: ik zit ’s ochtends in de eerste klas sinds ik ontdekte dat ik daar ruimte heb om te schrijven. In de eerste klas staan er eenpersoonszitjes, en ik wil geen meelezers. Niet dat ik bang ben dat iemand er met mijn literatureluur vandoor gaat (‘Goh, wat ik nu meelees is echt heel goed, ik ga snel plagiëren!’), maar ik voel me gewoon een beetje lullig met die interessantdoenerij.

U weet wel dat de boeken die ik schrijf ook daadwerkelijk in de winkel liggen, dus bij u kan ik gewoon lekker interessantdoen, maar als ik iemand in de trein fictie zou zien schrijven, zou ik denken: aansteller! Succes met het vinden van een uitgever! Je bent vast een wannabeKluun! (Ja sorry, zo ben ik.)

En omdat ik weet dat ik zo zou denken, denk ik ook dat andere mensen zo zouden denken als ze mij fictie zouden zien zitten tikken. Het liefst zou ik een bordje neerzetten met ‘er liggen al twee boeken van me in de winkel hoor!’
Dus als ik naast iemand moet zitten, schrijf ik niet. Naastzitters zullen af en toe een schalkse blik op mijn scherm werpen, en een schalkse blik is al genoeg.

En als er staanders komen: nou ja, dan gaat het helemaal niet. Alle schalksheid is overbodig voor staanders — die kunnen gewoon een beetje schuin achter me staan en elk woord dat ik intik meelezen.

Dus die 16.50 voor mijn eersteklaskaartje was weggegooid geld.
NS, graag weer treinen van normale lengte. De Nederlandse literatureluur lijdt!
En voor de mensen die moeten staan is het ook niet zo leuk.