Geweld tegen vrouwen

In de boeken die ik schrijf, komt nogal wat huiselijk geweld voor. Ik laat mannen vrouwen in elkaar slaan – dat kan je wel een themaatje noemen bij mij. Ik heb er ooit voor gekozen open te zijn over het waarom van dat thema, waar dat vandaan komt bij mij.

Mijn moeder heeft een tijdje een vriend gehad die haar regelmatig in elkaar sloeg. Ik was toen een beginnende puber, en ik heb daar wel wat aan overgehouden, trauma-gewijs, zeg maar. En je weet hoe dat gaat met mensen die boeken schrijven: die schrijven er dan boeken over.

En ik heb er nog iets anders aan overgehouden: de absolute zekerheid dat ik zelf nooit een vrouw zal slaan, of een ander soort geweld zal gebruiken tegen een vrouw. Dat zit in mijn wezen ingebakken. Maar ik had dat verleden helemaal niet hoeven hebben: ik vind het volledig vanzelfsprekend dat je met je poten van vrouwen afblijft.

Dat is niet voor iedereen zo, helaas. Daarom heeft de organisatie van de White Ribbon-campagne een paar mannen gevraagd ambassadeur te worden voor ‘de zaak’, dus ik ben bij deze aan het ambassaderen:

Ik zal nooit geweld gebruiken tegen vrouwen, het nooit goedpraten en het nooit negeren. 

Iedere man kan dat statement afleggen op de website van White Ribbon: daarmagjenooitvoorkiezen.nl.

En denk niet dat het niet nodig is; RTL plaatste bijvoorbeeld een bericht met de titel ‘Kwart Europeanen vindt seks bij een nee toch oké’ — en normale mensen noemen dat dan verkrachting. Erger dan verkrachting kan geweld niet worden.

Laten we normale mensen zijn en geen geweld gebruiken. Als je geweld nodig hebt, in welke vorm dan ook, is er iets mis met jou. Dat zeg ik niet om je aan te vallen, maar om je er bewust van te maken. Ga er iets aan doen.