Bretels

Ik moet nog op Zalando kijken of ik daar bretels kan bestellen, want ik had vanochtend even het angstbeeld dat mijn broek afzakt op tv. Verder maak ik me nog steeds niet zo druk over het al dan niet winnen van die prijs. Ik vind het nu vooral jammer dat straks die periode van genomineerd over is. Het kan zijn dat die nominatie voor de Libris het hoogste is dat ik ooit haal, met dat boeken schrijven van mij.

En dat is niet vals bescheiden – ik vind het briljant dat ik genomineerd ben, en ik weet dat mijn boek goed genoeg is om te winnen, maar de kans dat het nog een keer gebeurt, in dat rijtje staan, is niet per se groot. Alleen de usual suspects (Grunberg, Van der Heijden) komen met een bepaalde regelmaat terug in die nominaties.
Dus deze periode is bijzonder. Ook omdat Schuld weer wat extra aandacht krijgt. Het boek ligt weer een maandje in de winkel, het verkoopt weer, en het wordt weer gelezen. Er verschijnen zelfs weer wat recensies online, en dat is allemaal leuk.

Ik kwam er eentje tegen van de week, van een vrijetijdslezer, en die onderbouwde goed waarom hij het een mooi boek vond, maar zijn enige bezwaar: hij miste wat diepgang. En dat is een ‘klacht’ die ik wel vaker tegenkom, soms ook bij professionele lezers.

Besprekingen bespreken is nogal gevaarlijk, en ik doe mijn best me er verre van te houden, behalve als ik het er heel erg blij mee ben, en ik ben er vooral blij mee als een lezer alles (of bijna alles) heeft gevonden wat ik erin heb gestopt. Zo was de bespreking van Teunis Bunt een feest om te lezen voor mij. Teunis schrijft:

de relatie tussen Kevin en Ron blijft je bij. De situatie tussen die twee is zo schrijnend dat het bijna pijn doet om erover te lezen. Kinderen zijn zo’n beetje per definitie loyaal aan hun ouders. Kevin stelt zo ongeveer zijn hele leven in het teken van het voldoen van schulden die hij niet zelf heeft opgebouwd. Hij wil gezien worden en doet alsof het niet erg is als dat niet gebeurt.

Ook worstelt hij met het beeld van zijn moeder. Bij het schoonmaken van laptops komt hij compromitterende filmpjes tegen, waarmee hij de vrouwen die erop te zien zijn lastigvalt. Graag zou hij willen dat zij de werkelijk slechte vrouwen zijn en dat zijn moeder bij hen vergeleken nog wel meevalt. Maar de vrouwen blijken niet zo slecht te zijn, wat de situatie voor Kevin alleen maar moeilijker maakt.

Dat is precies waar het bij Kevin over gaat, en veel besprekingen komen niet verder dan ‘Kevin heeft een hekel aan vrouwen omdat zijn moeder ‘m in de steek heeft gelaten’. En ook als je als lezer alleen dat ziet, is dat prima natuurlijk. Dat is het mooie van *kuch* literatuur: je kan het op verschillende niveaus lezen, en zo heeft iedereen er wat aan. Om het maar een beetje plat te zeggen. En wat ik daarmee wil zeggen: ik denk dat de lezers die diepgang missen, die diepgang over het hoofd hebben gezien, maar ik waardeer iedereen die mijn boeken leest en de moeite neemt er iets over te zeggen. Aandacht voor mijn boeken, I love it.

Dat is misschien waar die Libris Literatuurprijs en andere vormen van hoera er zijn boeken over gaan: aandacht voor boeken. Ik werd van de week geinterviewd voor Trouw, en de journalist vroeg of ik zo’n prijs niet appels met peren vergelijken vond, en ik denk dat dat wel een beetje zo is, maar, zei ik, vergelijk mijn appel maar met een stel peren. Kunst is nooit objectief te bekijken (of iets moet echt aanwijsbaar slecht gemaakt zijn), dus het idee om die kunst wél te vergelijken en er een prijs aan te plakken: tja, ingewikkeld, maar ik kan er niets aan doen: ik vind het leuk. Ik zit straks in een smoking, bretels onder mijn jasje, mijn vrouw naast me, en dan komen we op tv omdat ik boeken schrijf.

Maar stel, en ik zeg stel, dat ik die prijs win. Dan ben ik heel trots, en enorm blij met die 50.000(!) euro, maar ik hoop ook dat de jury dan net zoveel in mijn boek heeft teruggevonden als Teunis Bunt deed. (Maar als ze dat niet hebben gedaan, zal ik niet te hard klagen.)