Een kok in een vieze keuken

We kijken Game of Thrones, Het Meisje voor de eerste keer, ik voor de tweede keer, en we zitten er lekker in, draken, martelscenes, afgehakte hoofden, kom maar door, maar dan loop ik tegen mijn eigen suspension of disbelief aan: schildknaap Podrick is zo goed in bed dat de hoeren zijn geld niet willen aannemen. Plotseling zitten we in de privéfantasie van een vieze oude man.

Net het echte leven

Game of Thrones is, over het algemeen, een gloriërend voorbeeld van wat de verbeelding vermag. George R. R. Martin, op foto’s een dikke oude nerd met baard, schrijft een serie boeken waar twee tv-makers een serie van maken die door miljoenen mensen over de hele wereld gretig wordt bekeken en besproken; op maandagochtend probeer ik Twitter te vermijden om niet tegen spoilers aan te lopen, want ik wil die avond zelf zien wie er dit keer doodgaat. Waarmee ik meteen een van de belangrijkste redenen noem waarom de serie zo succesvol is: je favoriete personages kunnen zomaar sterven. Best vernieuwend, én het helpt met de geloofwaardigheid. Je held gaat vechten, gaat dood en staat niet op uit de dood — net het echte leven, toch? Dus blijf kijken.

Verbaasd over mijn verbijstering

Dat sterven van personages werkt inderdaad enorm goed voor je suspension of disbelief (je eigen bereidheid om je werkelijkheidszin een aflevering lang opzij te zetten); met de beruchte ‘red wedding’, waar een aantal belangrijke personages werd afgeslacht, was ik verbijsterd, en daarover verbaasde ik me weer: wow, dat een tv-serie dit met me kan doen. Goed hoor.

Wat? Bevroren water?

Maar toen we bij de scène kwamen waarin sullige schildknaap Podrick als beloning van zijn baas een avond met drie hoeren door mag brengen en terugkomt met het bundeltje geld dat de dames moest bekostigen, werd het plotseling even heel duidelijk: dit is allemaal bij elkaar gefantaseerd door één man. Ik voelde me bedrogen.

Ik weet het, dat is net zoiets als beledigd zijn omdat niemand je ooit had verteld dat ijs bevroren water is. Fantasyboeken hebben de eigenaardigheid dat ze verzonnen zijn. Maar plotseling voelde het gek, met miljoenen mensen tegelijk meegaan in de fantasie van één enkele man.

Ik weet wat er achter het fornuis gebeurt

En daar heb ik moeite mee. Dat is best gek voor iemand die zelf boeken schrijft, maar dat gevoel is aangeslingerd toen er in een bijzin in een artikel in de Volkskrant werd gezegd dat het maar gek was dat ik mijn boeken op waar gebeurd baseerde (lees Angst voor verkluuning). In een soort tegenreactie sputterden mijn gedachten tegen: ja maar het is toch juist gek dat mensen meegaan in iets dat volledig verzonnen is? Juist omdat ik boeken schrijf, omdat ik weet hoe makkelijk het is iets te verzinnen, heb ik nu af en toe moeite met moeiteloos meegaan in iemands fantasie. Ik voel me als een kok in een vieze keuken die niet in andere restaurants wil eten omdat hij weet wat er achter het fornuis gebeurt.

Dokter, kunt u me helpen? Ik wil mijn suspension of disbelief terug.