Ontspan, vandenb

Ik liep met Banjer naar het park, en Banjer loopt dan altijd een stukje voor me uit, vreselijk blij dat ie naar het park gaat (onderweg zegt ie tegen iedereen ‘ik ga naar het park!’ ook al doen we dat drie keer per dag), en toen we langs het grote huis met gezellige Turkse mannen kwamen, stapten er net een paar jongens van hun brommers.

De grappigste van de jongens maakte een trappende beweging naar Banjer. Niet met de intentie ‘m te raken, alleen om ‘m aan het schrikken te maken. Banjer schrok, en de jongens lachten. Banjer liep meteen weer vreselijk blij door naar het park, en ik riep de jongens: hee! Maar ze hoorden me niet of negeerden me, en gingen het grote huis binnen.

Een paar tellen later was ik bij hun brommers en ik was boos (bloedlink, pisnijdig, pick one), en ik geef de spiegel van de brommer van de trappende jongen een tik. De brommer begint te loeien en de jongens komen meteen naar buiten. Volgt: een confrontatie.

Ik denk meteen: niet handig, vandenb. Drie jongens van een jaar of 18 uit een cultuur waar Mannelijkheid het grootste goed is. Ik heb een vrij nutteloze discussie met de grappige schijntrapper (
– je moet met je homopoten van mijn brommer blijven
– je moet niet naar mijn hond trappen
– dat was een kickboksbeweging en ik ga jou ook helemaal kapot trappen
– doe vooral je best, jongen
)
en ik denk tegelijkertijd: Robin is bij me thuis en als ik nu door drie klotejochies in elkaar getrapt word, hoe komt zij dan te weten dat ik in het ziekenhuis lig?

Want: dat ik in elkaar getrapt zou worden, mocht het tot een handgemeen komen (een handgemeen, vandenb, zeg niet van dat soort dingen!), was vrij zeker. Ik ben dan wel twee meter met een voor sommige mensen gevaarlijk uiterlijk, maar weinig mensen winnen het van drie testosteronpikkies die iets te bewijzen hebben naar elkaar en naar de wereld.

Mijn redding was mijn rust, en dan bedoel ik niet dat de grappenmaker rustig van me werd, maar ik bleef hem zo idioot strak aankijken dat hij bang werd. Zijn ogen begonnen steeds meer naar links en rechts te schieten, en ik hing daar een beetje boven hem, hem heel strak aan te kijken. Ik heb de andere twee jongens nooit gezien — ik wist alleen dat ze achter hem stonden.

Om hem definitief terug in zijn emmer te duwen, heb ik sorry gezegd. Sorry dat ik je brommer een tik gaf, dat had ik niet moeten doen. ‘Ik had ‘m alleen moeten laten schrikken’, dacht ik later. ‘Dit is de eerste en de laatste waarschuwing,’ zei de grappigerd stoer en onzeker, en toen draaiden ze zich om.

Was ik bijna het slachtoffer geweest van zinloos geweld, verdikkie, maar dan wel een beetje van mijn eigen zinloze geweld, want ik moet leren niet zo aggressief te reageren. Er was niks aan de hand met Banjer en ik kon van te voren bedenken wat er zou kunnen gebeuren.
Ontspan, vandenb, ontspan.