Gelezen worden en dan op het boekenbal zijn

Mijn eerste keer boekenbal was nog voor ik debuteerde; ik was mee als de +1 van Niels ’t Hooft, die toen net zijn eerste boek uit had. We liepen er rond met de verwondering van kleine jongetjes, en we vonden het geweldig. Niels was al schrijver, en ik zou het snel worden, en we waren er tussen soortgenoten. Ik wilde toen meer schrijver zijn dan dat ik wilde schrijven, en de volgende keren dat ik er rondliep, wás ik schrijver, of althans: ik had een boek geschreven, en toen twee, en toen drie.

En ik werd ook begroet als Schrijver (de hoofdletter is opzettelijk pompeus): mensen kenden me, feliciteerden me met de mooie recensies van mijn nieuwe boek, en ik voelde me er thuis, potdorie. En als ik dan een stukje over het bal schreef op mijn weblog, noemde ik lekker veel namen, met een knipoog naar clichématige society-verslaggeving, maar die knipoog was dan om te verbergen dat ik het heel erg stoer vond dat ik bij die mensen hoorde.

Op het boekenbal 2016 (we zijn nog een beetje aan het bijkomen) was er iets veranderd voor me: mensen feliciteerden me in de eerste plaats omdat Schuld boek van de maand bij DWDD was geworden, maar ze zeiden ook dat ze het mooi hadden gevonden, en ze noemden de recensies niet meer — ze hadden mijn boek daadwerkelijk gelezen.

Op een boekenbal lopen zo’n honderd schrijvers rond, en dan zijn er nog een paar honderd die geen kaartje hebben gekregen of gewoon liever niet gaan, en dat geeft een beetje aan hoeveel boeken er in Nederland uitkomen. Dat kan een normaal mens met geen mogelijkheid allemaal lezen, maar meer nog dan dat: een normaal mens wil dat ook helemaal niet. Lezers maken een schifting: dit lees ik, dit lees ik niet. Schuld bleek bij de meeste mensen op de dit-lees-ikstapel te hebben gelezen.

Gelezen worden voelt fijn, kan ik u vertellen.

Waarom een schrijver schrijft en gelezen worden, dat is ingewikkelde materie, en ik denk daar vaker over na. Blij zijn met gelezen worden kan vast mal overkomen, of arrogant, of te gretig, maar ik ga dat later allemaal nog eens goed onderzoeken, en voor nu accepteer ik even dat ik er blij van word. Een schrijver schrijft voor zichzelf, maar als ie niet gelezen wil worden, hoeft ie ook niet bij een uitgever aan te kloppen, en dat heb ik wel gedaan, dus, etcetera.

De anecdote: mijn echtgenote en ik stonden in het roezemoezende feestgedruis van de hoofdstedelijke Stadsschouwburg met ROMAN HELINSKI te praten, toen er twee dames langsliepen waarvan de eerste naar mij wees en zei: “dat is Walter van den Berg, schrijver van het Boek van de Maand!” Dat viel de schrandere schrijver van BLOEMKOOL UIT TSJERNOBYL ook op, en hij zei: “weet je wat er net gebeurde? Je werd herkend!” Ik zei daarop dat de avond compleet was voor mij, en dat wij dus wel naar huis konden.
Maar we voegden de daad nog niet bij het woord. Wij gingen nog een stevig mopje dansen.

Uit marketingtechnisch oogpunt zeg ik graag nog eens heel hard dat Schuld Boek van de Maand is geworden bij De Wereld Draait Door en dat uw boekwinkel ‘m op voorraad heeft.