We verspillen geen daglicht

In de stad betekende zomer: op een terrasje zitten. Of misschien op je balkon. Thuiskomen van werk, eten, bedenken wat je met je avond gaat doen.

Waar we nu wonen, in Rivierenland, betekent zomer lang licht, en dat betekent doorwerken. De boeren staan tot negen of tien uur op het veld om te hooien. De buurvrouw naast ons werkt in haar tuin tot ze de bonen niet meer kan onderscheiden van het loof. Een paar tuinen verder gilt een zaag tot het niet meer netjes is om een zaag te laten gillen.

Het viel ons op in de eerste zomer dat we hier waren en we zeiden goh, nou, hardwerkend volk hier, en we gingen in onze tuin zitten. Bedenken wat we met onze avond gingen doen.

Maar we gaan onze derde zomer aan de Waal in nu, en eergisteren hebben we de buitenmuren geschilderd tot we door het afnemende licht het kleurverschil niet meer konden zien. Gisteren heb ik binnen staan stucen tot ik de lampen aan moest doen. En ik bedacht: wij zijn het ook gaan doen. We hebben een huis en het huis moet worden onderhouden. In de stad huurden we, en als er eens iets was, regelde de huisbaas het. Maar een eigen huis, daar blijf je mee bezig — dat zeiden mensen altijd, en dat zeg ik nu dus ook, maar het is mooi, dat bezig zijn met je huis.

Ik zei het tegen mijn vrouw: er wordt geen daglicht meer verspild in ons huis.

In de schemering gingen we de hond uitlaten, en we hoorden de buurvrouw van de overkant nog met haar snoeischaar bezig. Het wordt donker, riepen we door het groen. Je mag stoppen!