Terug naar huis

De purser van ons vliegtuig heeft net een paar grapjes gemaakt om de boodschap die hij over moest brengen beter te laten landen en de lichtjes van ons vakantie-eiland trekken onder ons weg. Terug naar huis.

We hebben met een scooter over Griekse haarspeldbochten gereden, op strandjes gelegen waar het water van helder blauw naar zacht turquois golfde (maar wel in heel rustige golfjes) met zwerfkatten op schoot gezeten, in taverna’s gegeten (de taxichauffeur legde heel serieus uit wat het verschil was met een restaurant), we hadden rust, en het was goed en mooi, maar vakantie is vakantie omdat het voorbij gaat. Terug naar huis, inderdaad.

Terug naar huis was nog niet zo lang geleden aankomen op Schiphol, de trein pakken en uitstappen op Station Lelylaan, Amsterdam-west, een blok beton gelardeerd met staal en onveiligheid, en daar wachten op een tram vol mensen die niets van onze vakantie wisten, en dus in hun gewone boosheid zaten.

Nu is terug naar huis een grotere onderneming: we moeten onze auto ophalen, koffers inladen en de A2 over, tot we er net voor de Waal af gaan.
Een uur nu tegenover een klein kwartiertje vroeger.

Maar niet meer de koffers naar 3 hoog tillen. Niet meer hopen dat de buren geen ruzie hebben. Niet meer die stad.
We rijden straks over de dijk, we zien de maan over de brede rivier schijnen zoals we hem dat gisteren nog over de ionische zee zagen doen, we rijden ons dorpje van 300 inwoners binnen, en echt, de vakantie is voorbij, en daar is het een vakantie voor, maar we nemen de rust mee.