Het worstelen en het klapstoeltje

In de metro naar Ahoy zaten twee jongens. Nummer 1 had thuis een wapenverzameling, en nummer 2 had thuis een altaartje ingericht voor nummer 1. Enge jongens. Rotterdammers, dacht ik, op weg naar een schietbaan (camouflagebroeken, en nummer 1 droeg handschoenen met rubber stroken op de knokkels bij zijn zwarte t-shirt), maar ze stapten ook uit waar mijn neefje en ik uitstapten: ze gingen naar het worstelen.

Toen Sky Channel nog op de kabel zat

Het worstelen: toen ik 13, 14 was en Sky Channel nog op de kabel zat, kwamen elke vrijdag of zaterdag alle helden van de World Wrestling Federation op tv. Hulk Hogan was de bekendste, maar die was zo bijzonder dat ze ‘m bewaarden voor speciale gelegenheden; André the Giant, The Iron Sheik, Rowdy Roddy Piper die later schreeuwend blenders ging verkopen bij Tell Sell — helden. De WWF bestaat nog steeds, maar er is een E gekomen op de plek van de F om verwarring met andere organisaties te voorkomen.

Mijn neefje bleek groot fan te zijn van de helden van nu, en die helden zouden naar Nederland komen. Het Meisje kwam met het idee dat ik hem mee moest nemen als verjaardagscadeau. Mijn neefje was er bijzonder blij mee. En ik verwachtte een opkomst van stellen zoals wij: mannen die hun zonen of hun neefjes meenamen. Maar toen we het plein voor Ahoy opliepen, bleek de verzameling gekkies zoals ik ze in de metro opgemerkt had, groter dan de hoeveelheid kinderen die met vaders of ooms meegingen.

Net zo gespierd als je helden

Ik zag diverse mannen die heel graag net zo gespierd wilden zijn als de helden in de ring, en daar deden ze hun best voor, maar ik zag bij meerdere van die mannen in de ogen dat het eigenlijk jongetjes waren die er nog wel voor zouden zorgen dat mensen niet meer om ze zouden lachen.
En in de rij voor de patat zag ik een man die ouder was dan ik met een duur leren jack met een embleem van een van de worstelaars groot op de rug. Zijn vrouw stond naast hem, en ze hadden geen kind bij zich.
Bijzonder.

Maar het worstelen! Het worstelen bleek nog als vanouds. Er waren goeieriken en er waren slechteriken, en het enige dat je hoefde te doen om ze te herkennen was luisteren naar het publiek: werd er gejuicht of werd er gejoeld?
En het spektakel: natuurlijk werd er bij elke voorzichtige vuistslag ook op de vloer van de ring gestampt, maar de sprongen van de touwen waren hoog, de backbreakers moesten goed afgesproken zijn, want ze zagen er overtuigend uit.
Mijn neefje liet zachte oeh’s en ah’s horen, en hij balde zijn vuistje als een van zijn helden een wedstrijd had gewonnen. En ergens tijdens een wedstrijd stapte een van de worstelaars buiten de ring en pakte hij een gereedstaand klapstoeltje (and the crowd goes wild!) om daar zijn tegenstander mee te bewerken. Het klapstoeltje bleek nog steeds een iconisch en onmisbaar attribuut bij het showworstelen te zijn. Ik genoot, en mijn neefje ook.

Trotse tijger

Toen ik nog een keer in de rij ging staan voor een hotdog, stond er voor mij een volwassen man die zijn gezicht had beschilderd alsof het koninginnedag was en hij een kraampje had gevonden waar het schildertje van dienst nog niet zo veel had geoefend op de tijger die hij met trots droeg.
Ik ging terug naar onze plekken met twee hotdogs, en m’n neefje vertelde wat er in de tussentijd was gebeurd.
Mooi, zei ik, cool hoor.

Op de terugweg in de metro ging m’n neefje zitten naast een man voor wie de helden die hij net had aanschouwd belangrijker waren dan er een beetje behapbaar uitzien voor zoiets onbelangrijks als, zeg, de wereld.
Vond je het leuk? vroeg ik mijn neefje.
Ik vond het kapot leuk, zei hij.
Ik keek nog even naar de man die naast hem zat en besloot dat ik mijn neefje tot zijn zestiende zou geven om het worstelen kapot leuk te blijven vinden.