Au

Ik maakte een rare beweging en mijn rug gaf een korte waarschuwing. Au, zei ik, en ik wachtte tot Het Meisje zou vragen wat er aan de hand was. Ze stond onder de douche, ik stond in de gang – de geluidsafstand was klein genoeg. Maar het vallende water overstemde mijn au.
Ik ging rechtop staan. Er was niets aan de hand. Ik bleef nog een momentje stilstaan voor het geval ik mijn au nog toe zou moeten lichten, maar al het geluid dat uit de badkamer kwam was vallend water en een zachtjes gezongen liedje van Beyoncé.
Ik ging verder met mijn avondroutine – glazen water bij het bed zetten, de hond aaien, douchen na Het Meisje – en stapte naast het meisje in bed.
Ik zei dat ik me afvroeg of alleen sociale dieren iets aan pijngeluiden hebben. Dat je je soortgenoten ermee waarschuwt: kom me helpen, er is iets mis. En dat solitair levende dieren dan geen geluid maken bij pijn, dat geluid ze alleen maar verder in de problemen zou kunnen brengen.
Dat zou kunnen, zei Het Meisje.
Waarna ik meteen toch nog kon vertellen dat ik net vreselijke pijn in mijn rug had gehad, en nee er is nu echt niks meer aan de hand, maar poeh.