Zes uur open

Om de hoek zit een broodjeszaak. Zes uur open, staat er op de gevel. Het is een zin die één woord meer nodig heeft om voldoende informatie te geven.

Ik sta tegenwoordig om zes uur op, en om kwart over zes loop ik buiten met Banjer. De broodjeszaak is dan net open. Er staat een blonde vrouw achter de counter die eruitziet alsof ze zou kettingroken als ze geen broodjes zou moeten smeren. En er zitten mannen op de krukken te wachten op de broodjes die ze smeert.

Op straat staan een paar auto’s dubbelgeparkeerd. Het zijn auto’s van klussers en aannemers. Mannen die om zeven uur beginnen, hun met verf bespetterde radio’s op 538 zetten en om vier uur weer naar huis gaan.

Banjer en ik lopen erlangs. Banjer kijkt mij aan en gaapt. Waarom, baas, waarom zo vroeg? Banjer vindt dat ie onaantrekkelijk wordt door de wallen onder zijn ogen.
Tja, zeg ik dan, ik werk in een andere stad, ik ben een uurtje onderweg. Maar kijk deze mannen: die zouden best wat later op kunnen staan en thuis een boterham smeren, maar die kiezen ervoor hier hun Telegraaf te lezen en hun koffie te drinken.

Banjer schudt zijn hoofd in onbegrip, en ik geef ‘m geen ongelijk.