Een lofzang op mijn Crocs

Ik heb Crocs met voering. Wintercrocs, dus. Ik had al gewone Crocs, en daar was ik al blij mee, maar ik ga nu de winter in Heesselt wel doorkomen, zo.
Crocs zijn belachelijk als je ze in de stad hebt — dat is hetzelfde als een in enorme SUV rondrijden als je in Amsterdam Zuid woont. Maar hier, hier kan het.

Als je een erf hebt, loop je regelmatig van binnen naar buiten. Ik zeg nu ‘erf’ om jou nog een extra buitengevoel te geven, die vandenb en zijn vrouw hebben een erf, zozo, die wonen echt buiten, zeg, maar we hebben een tuin. Hoewel het wel zo is dat de containers voor het gescheiden afval echt op ons erf staan; niet in de afgesloten tuin, maar achter het huis, op een stukje dat binnen de erfgrens valt, dus ik denk dat ik het woord ‘erf’ hier legaal gebruik.

Dus: als je een erf hebt, loop je regelmatig van binnen naar buiten, bijvoorbeeld om je gescheiden afval gescheiden weg te gooien. Je hebt dan iets aan je voeten nodig waar je makkelijk in en uit stapt, en waar je zowel binnen als buiten mee kan lopen, zonder dat het direct schoenen zijn. De hele dag je schoenen aan, dat wil je niet. En de dingen waar je in uit stapt, wil je bijvoorbeeld ook makkelijk af kunnen spoelen, omdat je altijd ergens in kunt stappen.

Crocs dus. Crocs zijn de klompen van vandaag.
Een maand of vier geleden had je me niet aan het verstand kunnen brengen dat ik ooit zoiets zou zeggen: Crocs zijn de klompen van vandaag. Ten eerste zou ik de ‘klompen van vandaag’ niet nodig hebben gehad, net zomin als ik een SUV nodig had, en ten tweede zou ik me schamen voor het feit dat ik Crocs zou hebben. Een zinnig mens draagt geen Crocs, zou ik gezegd hebben.
Maar nu weet ik wel beter.
Crocs. Je kan niet zonder. Als je van jezelf vindt dat je een erf hebt, tenminste.