Het laatste rondje met de hond

Bij het laatste rondje met de hond loop ik een stuk over de dijk. Ik heb dan een fluorescerend vestje aan en ik draag een zaklamp in mijn hand. Zodra je op de dijk stapt, ben je buiten het dorp, en er staat geen straatverlichting buiten het dorp. Bij dat laatste rondje zie je dat je als stadsmens geen donker bent gewend, want ik kan nog steeds schrikken als de buurman plotseling opdoemt met zijn hond — we komen elkaar wel vaker tegen, bij dat laatste rondje. Ik zie hem dan pas, afhankelijk van hoeveel maan er staat, als hij vijf meter bij me vandaan is. Gelukkig gromt zijn hond vaak al eerder.

De zaklamp is er voor de enkele auto die langs kan komen. Auto’s mogen 60 op de dijk, en 60 wordt dan vaak 70 of 80, dus als ik koplampen zie komen, knip ik de zaklamp aan. De automobilist neemt dan gas terug, en rijdt voorzichtig langs mij en de hond.

De zaklamp kan ook helpen als de hond iets ziet of ruikt wat ik (nog) niet kan zien door de duisternis. Als hij zijn nieuwsgierige houding aanneemt — schoudertjes bij elkaar, door de voorpoten zakken — schijn ik op de grond, en dan zit er een pad of een egeltje.

Ieder loopje is zo een avontuur. Of op z’n minst is het gewoon een prima loopje. Veel beter dan het laatste rondje toen we nog in de stad woonden.

Deze week was er iets nieuws: er was vuur bij een van de buren.
Iets verder langs de dijk zit een kleine appelboomgaard, en die boomgaard hoort bij een grote oude herenboerderij. Naast die boerderij staat een schuur, en de schuur is een bouwval. De bewoners zijn de schuur aan het afbreken om ‘m daarna weer opnieuw op te bouwen. Tussen de appelbomen liggen hopen steen, hout, en riet.

Twee of drie avonden geleden liep ik met de hond langs de boomgaard, in het donker, we hadden net de buurman en zijn hond ontweken, en toen zag ik vuur. Dat vuur was niet heel indrukwekkend; het smeulde meer dan het brandde, maar het was onmiskenbaar vuur.

Ik keek nog een keer achter me. De buurman was alweer in het donker verdwenen, dus ik kon niet vragen of dit normaal was. Of dit zo hoorde. Ik keek er een tijdje naar, berekende hoe ver de dichtstbijzijnde brandweerkazerne was — en daarna accepteerde ik het vuur maar gewoon. De bewoners van de boerderij hadden dat vuur vast aangestoken omdat ze iets te verbranden hadden.

De avond erna smeulde het nog steeds. Ik keek kort naar het vuur, de hond keek mee, en daarna werd zijn aandacht afgeleid door een pad die over asfalt van de dijk hopte. We keken er samen naar. De hond in zijn nieuwsgierige houding, ik met mijn zaklamp aangeknipt.
Het werd uiteindelijk weer een prima rondje.