David Vann – Aquarium

Toen ik aan David Vann werd voorgesteld, stond ik te stotteren als een schooljongen, want zo gaat dat als je je helden ontmoet. Het meisje had me naar hem toe moeten duwen — ga nou gewoon — maar al die angstjes bleken niet nodig te zijn; Vann is belachelijk aardig.

Peter van der Zwaag, hoofdredacteur vertaalde literatuur bij de Bezige Bij, stelde ons aan elkaar voor, en hij had mijn naam de dag ervoor gehoord en onthouden, dus dat hielp.  Ik zei tegen Vann dat we allebei een father thingy hadden in wat we schreven, en hij moest daar hard om lachen.

Ik ben nu heel erg diep verzonken in zijn laatste roman, Aquarium, die ik al een hele tijd in huis had maar niet wilde lezen, omdat ik alles na Legend of Suicide toch een minuscuul beetje tegen vond vallen, of omdat ik er te ongemakkelijk van werd. Ik heb een probleem met de verhalen van Vann die in de wildernis spelen — er is zo veel wildernis. Ik heb altijd het gevoel dat ik niet meer thuiskom, als ik zijn boeken lees.

Maar Aquarium speelt in de stad, en dat werkt voor mij. Ik ben nog niet over de helft, maar ik heb nu al buikpijn van het drama, zonder de extra leegte die ik voelde bij zijn eerdere boeken.

Ik weet nu wel dat ik het fout had toen ik het had over die father thingy. Het is een thingy met ouders, niet alleen met vaders, en dat geldt voor ons allebei. Ouders zijn de meest verschrikkelijke wezens die je je voor kan stellen.

Overigens was ik niet van plan fictie te lezen nu ik diep in het schrijfproces van boek 4 zit, maar ik whatsappte met een vriend die net Legend of a Suicide had gelezen en er danig ondersteboven van was en meteen Aquarium had aangeschaft. En toen begon het toch te jeuken. En nu weet ik dat ik ook vanavond niet zelf schrijf.

Ik zal later, als ik Aquarium helemaal uit heb, nog een verslagje doen (waarschijnlijk over hoe ik mijn polsen door wilde snijden toen ik het boek eenmaal dichtsloeg).