Vann, Buwalda en ouders

In het stukje dat ik eerder schreef over Aquarium van David Vann zei ik: ik heb altijd het gevoel dat ik niet meer thuiskom, als ik zijn boeken lees. Daarna zei ik dat het bij dit boek anders was, want het speelt in de stad. Zijn eerdere romans zijn allemaal wildernisboeken. Maar toen ik wat verder in het boek was, besloop me dat gevoel van niet meer thuis kunnen komen weer. Hoe kon ik dat ook denken, dat dat gevoel ook maar iets met het decor te maken heeft.

Geen idee of Vann dat expres doet, maar het is er, in ieder geval voor mij. Dus niet meer thuis kunnen komen is een terugkerend thema. Wat heel erg past bij zijn andere terugkerende thema: ouders die er een massive fuck-up van maken en het kind voor de rest van het leven beschadigen.

Gisteren zat Peter Buwalda bij Zomergasten, en hij liet een fragment zien uit een documentaire over een Chinees gezin, waarbij de dochter niet deed wat de ouders van haar verwachtten. Buwalda legde daar (voor mijn gevoel) de sympathie bij de ouders: ze doen zo hun best, en dit is wat ze oogsten.

Ik vond het een fijne aflevering, Buwalda heeft scherpe ideeën over wat literatuur kan doen — maar hij moet voor zichzelf en zijn komende romans nog even ontdekken wat voor schade ouders aan kunnen richten, al dan niet moedwillig. Maar dat is alleen maar mooi; ik hoop dat we als lezer die ontwikkeling mee zullen maken.

Wat Aquarium van Vann betreft: dat kunt u met een gerust hart lezen. Het is nog steeds niet Vanns beste boek, denk ik, dat blijft Legend of Suicide, maar het is erg, erg goed.