Bewonderend, dagdromend

Ik fietste door Duivendrecht, langs de flats waar de balkons afwisselend vol bloemen of vol verwaarlozing hangen, over het fietspad waarvan de tegels langzaam aan het afkalven zijn. De spleten tussen de tegels worden steeds breder en zouden nu al een flink kinderfietsje op kunnen slokken. De velden aan de voeten van de flats waren net gemaaid. De laagste flat waar ik langskom heeft een plantsoen dat bijgehouden wordt door een bewoner; ik heb hem een paar keer zien schoffelen, een tuinslang over zijn balkon om zijn betrokkenheid te benadrukken.
Het maaien was professioneel werk geweest. Er was een mannetje op een maaimachine langsgekomen en die had, ongetwijfeld met een shaggie in zijn mondhoek, nonchalant pirouettes gedraaid over het gazon. Ik vroeg me af of de amateurtuinman daarbij over zijn balkon had gehangen, aanwijzingen gevend, of anders: bewonderend en dagdromend.
Ik moest denken aan de dagen dat ik op de Rendorpschool in Slotermeer naar buiten had zitten kijken als de grasmaaier langskwam. Ik was bewonderend en dagdromend geweest. Op zo’n machine zitten, met machtige slagen van de messen het gras afkappen.
Ik fietste verder, draaide onder het kleine viaduct door, en daar stond een groepje in oranje pakken de perkjes aan te harken. Ik probeerde nog even te bewonderen, te dagdromen, maar daar bleek toch die machine voor nodig te zijn.