Bril

De tv stond aan en we lieten ‘m nog even aanstaan, want de documentaire over Martin Bril kwam nog.
Ik was ooit fan van Bril, lang voor heel Nederland fan van ‘m werd. Ik had een stuk van hem gelezen in de Nederlandse Esquire, nog voor hij de column in Het Parool kreeg, waarin hij in Amerika rondloopt en een pistool koopt – of althans, zo herinner ik het me. Hij vertelde in dat stuk dat hij afgetrapte cowboylaarzen droeg. Of althans, zo herinner ik het me. De mannelijkheid spatte er vanaf. De onbeholpenheid ook, trouwens. Later kwamen zijn columns in Het Parool, en ik las ze met gretigheid. Ik kon mijn hoofd schudden om elke zin, uit pure bewondering.
We keken naar de documentaire en ik hoopte dat ik iets van die oude Bril terug te zien, maar het ging niet over zijn zinnen, het ging over zijn handelsgeest. Move the product, herhaalden verschillende pratende hoofden. Ergens op de helft ging ik de hond uitlaten, en terwijl ik keek hoe de hond poepte, vond ik dat ik best wel weer eens stukjes kon gaan schrijven.
Het was mooi geweest als er een reiger over was gevlogen, op dat moment.