De pijn van de schrijver

Het was boekenbal, en ik stond met Henk van Straten te praten. We hadden het eerst over de pijn van de schrijver, en daarna ging het over mensen die dingen van je wilden. Als je boeken schrijft, en je wil graag dat ze gelezen worden, krijg je vanzelf te maken met mensen die dingen van je willen. Dat is ook pijn.

We stonden op de trap, want de trap was relatief rustig. Af en toe kwamen er groepjes mensen langs, en in die groepjes zaten dan weer schrijvers die we moesten begroeten.

Ik had het van de week met een fotograaf, zei ik. Ik was bij een ceremonie geweest, en erna wilde de fotograaf alle schrijvers die deel waren geweest van de ceremonie apart op de foto zetten.

Fotografen! riep Henk. Hij zei dat ze uiteindelijk allemaal aan hem vroegen of hij zijn shirt uit wilde doen.
Ik zei dat deze fotograaf graag wilde dat ik iets met mijn handen bij mijn gezicht deed. Dat ik ze zo deed: en ik legde mijn handen op mijn wangen.

Net als een echter schrijver, zei Henk, want die hebben hun handen altijd zo. Bij mij vragen ze altijd eerst of ik mijn mouwen opstroop om mijn tattoos lekker zichtbaar te maken, zei Henk, en daar begint het dan mee, en dan is er altijd een moment dat de vraag over het shirt komt.

Ik zei tegen Henk dat ik had gezegd dat ik het niet wilde.
Heel goed, zei Henk. Net als met die foto in je laatste boek, met die coltrui. Dat moest zeker ook van de fotograaf?
Ik knikte, want het klopte.
Kom op, zei Henk, wie ben je, Steve Jobs? Was die coltrui ook van de fotograaf?
Van de fotogra-fe, zei ik.
Nee! Riep Henk. Maar, zei hij, nu heb je dit met die handen geweigerd.
Klopt, zei ik.
Goed, zei Henk, je komt steeds verder, man. Goed.
Ik knikte weer.

Henk nam nog een slok van zijn biertje. Er kwam weer een schrijver langs, vergezeld door een BN’er.
Ik heb het toch gedaan, zei ik.
Hm? Vroeg Henk.
Ik heb het toch gedaan, zei ik. Ik heb eerst geweigerd, en daarna heb ik het toch gedaan. Uit beleefdheid.
Hij keek me een paar momenten aan. Daarna zei hij: uit pijn. Je hebt het vanuit je pijn gedaan.
O ja, zei ik.
Als schrijver doe je zulke dingen vanuit je pijn, zei Henk. Onthou dat. Beloof je me dat?
Ik beloofde het.

Daarna groetten we weer een schrijver die we allebei kenden – iemand van wie we wisten dat er veel pijn zat.