Een jaar

Een jaar geleden reden we met onze auto volgepakt naar de Betuwe, tekenden we bij de notaris, schudden de handen van de verkopers, en reden we naar ons eerste eigen huis. Nu wonen we een jaar in Heesselt.
Wat we in een jaar het vaakst te horen hebben gekregen: was dat geen heel erg grote overgang, van Amsterdam naar een dorp met 300 inwoners? Ja, het was een overgang, en hij was groot — van een veel te druk stadsleven naar een heerlijk landleven.
Moest ik ergens aan wennen? Ja, dat moest ik.
Ik weet nu dat je er een jaar over doet het groeten te leren. Als je elkaar hier op de dijk tegemoet rijdt, laat je je hand op je stuur rusten maar steek je je wijsvinger op. Maar alleen als je de bestuurder van de auto kent, anders ben je te gretig. En de bestuurder moet jou kennen, anders is het extra sneu.
Ik ben veel te lang te gretig geweest.
Maar twee weken terug reden we over de dijk en keek ik naar twee boeren die aan de voet van de dijk met elkaar stonden te praten. Ik stak niks op, want gevaar voor sneu, maar zie: er gingen twee vingers omhoog. Ik groette terug en probeerde niet te hard te glunderen.
Dat met de wijsvinger groeten zit er nu wel ingeramd, overigens, want als ik bij de kantoorbaan over de gang loop, en ik zie iemand die ik ken, gaat de vinger omhoog, alsof die gang de dijk tussen ons dorp en de grote weg is.
Ja, ach, dat doet een jaar op het land wonen kennelijk met je.
En valt er niets tegen?
Het enige vervelende aan wonen hier is dat ik mezelf nooit heb geleerd natuur te beschrijven. Koude stadsomgevingen, daar heb ik mijn schrijversleven lang op geoefend, maar hoe vertel je hoe het is om bij een ondergaande zon over de uiterwaarden te lopen met de hond terwijl er ooievaars in de weilanden staan, hun witte veren oranje oplichtend van het laatste daglicht? (Nah, dat kan dus beter.)
Een jaar, en we willen niet meer weg.