Een kleine stad

Het kantoorgebouw is een kleine stad. Er zijn torens waar mensen zitten, en als ze niet zitten, lopen ze door een lange gang die de torens met elkaar verbindt.
Het is een stad en geen dorp omdat mensen die elkaar niet kennen elkaar niet groeten.
De eerste keer dat ik in zo’n groot gebouw rondliep, knikte ik naar iedereen die ik tegenkwam, maar dat was niet de bedoeling, werd me toen duidelijk. Ik leerde het snel af.
Er lopen mannen in pakken en jongens op gympen. Ik loop op gympen.
Er zijn mannen in overall. Een stad heeft riolering nodig. Een stad moet gevoed worden, dus er is een bedrijfsrestaurant. Ik kom er niet meer; als je ergens gaat werken, is het een kwestie van uitvinden hoe je pauzes het beste werken. Hier is dat: naar buiten gaan. De stad uit.
Een stad heeft ook ontspanning nodig, dus er zijn twee koffietentjes aan de uiterste kanten van het gebouw. Aan de ene kant maken ze je koffie met een grote espressomachine, aan de andere kant zetten ze een kartonnen beker onder een tuutje en drukken ze op een knop.
Bij de koffie uit een knop zitten de mannen in pakken te vergaderen. Ze zouden het zelf ‘informeel’ noemen.
De jongens op gympen halen koffie aan de andere kant.
Waarschijnlijk hebben we daar een gevoel van vrijheid bij.