Een potje met vet

We reden.
Ik zat achter het stuur en zong liedjes mee van mijn autorij-playlist, Het Meisje las een boek en de hond lag op de achterbank te slapen.
We zaten ergens tussen Brabant en Utrecht (ervaren autorijders noemen dan een letter en een cijfer, maar zover ben ik nog niet) en er reed een auto voorbij met een groot achterraam. Ik had de vorige dag nog tegen Het Meisje verteld dat er een periode in een jongensleven is waarin die jongen alle automerken en types uit elkaar kan houden, maar die tijd is bij mij lang voorbij. Ik zag alleen het grote achterraam, en achter dat grote achterraam zat een golden retriever vrolijk naar buiten te kijken.
Kijk, zei ik tegen Het Meisje, een golden. Het Meisje is fan van goldens.
O, zei ze, kijk ‘m vrolijk een liedje zingen. En ze zong, met de stem van de golden, Een potje met vet.
Een kwartier later werd onze hond op de achterbank wakker. Heb ik nog wat gemist? vroeg hij.
We zagen een golden retriever langsrijden die ‘Een potje met vet’ aan het zingen was, zei Het Meisje.
Bij welk couplet was ie? vroeg de hond.
Het veertiende, zei Het Meisje.
De hond legde zijn kop weer neer, met een zacht gemompeld ‘aha’, waar we verder niets uit op konden maken.