Een standaard groen tennisballetje

We waren gaan zitten, en toen we allemaal zaten, zei de man die bij de vergadering was aangesloten dat we moesten gaan staan.
Hij had een balletje meegenomen. Een standaard groen tennisballetje. Ik weet niet of de standaardheid van het balletje een betekenis had, maar het had me niets verbaasd, want de man die bij de vergadering was aangesloten straalde een en al betekenis uit.
We gingen staan, en hij zei dat we misschien maar even weg moesten bij de tafel. Dat was inderdaad niet onverstandig. Er stonden kannen met versgeperste jus op tafel, en er stonden glazen op pootjes bij. Glazen op pootjes en tennisballetjes zijn geen vrienden van elkaar.
Hier past een korte terzijde: de vergaderingen van mijn afdeling zouden door mensen die kwaadwillend staan tegenover onnodig geld uitgeven als decadent kunnen worden gezien. We hebben vaak een krokettenoverleg, bijvoorbeeld, waarbij de broodjes kroket al klaar staan als we plaatsnemen. Hoewel dat niet per se als onnodig geld uitgeven gezien hoeft te worden, want iedereen gaat altijd met plezier naar een krokettenoverleg, en dat is ook wat waard.
De man die bij de vergadering was aangesloten vertelde met het balletje in zijn handen wat de bedoeling was: we moesten elkaar het balletje toewerpen, en degene die het balletje had, moest met één woord duidelijk maken wat hij of zij verwachtte van deze vergadering.
Er raasde even een lichte paniek door mijn lichaam, want ik had het vergaderverzoek geaccepteerd zonder verder naar de bedoeling van de vergadering te kijken. Ik verwachtte dus helemaal niets, en dat was vast niet heel erg done om te zeggen als het balletje in je bezit was: ‘niets!’
Gelukkig was ik niet de eerste die het balletje kreeg.
De eerste die het balletje kreeg, riep: inspiratie!
Het balletje ging naar een redelijk willekeurig volgende persoon, en die zei enthousiast: kennis!
Daarna was er iemand die vol verve zei: passie!
Toen ging het balletje naar mij en ik zei: ik hoop dat ik dit ooit normaal ga vinden!
Maar ik denk dat ik eigenlijk bedoelde: ik hoop dat ik dit nooit normaal ga vinden.