Krom

Er blafte een hond, fel en kort. We keken op en we zagen een man gehaast uit het koffiehuis weglopen. De man had een grote kin, Bob-Rosshaar, kleurige kleren, en hij liep voorovergebogen, krom, beschadigd. Het scenario dat zich waarschijnlijk had afgespeeld: man komt koffiehuis binnen, ziet hondje, buigt naar hondje, hondje blaft.
Het hondje moest hem niet.
Iedereen in het koffiehuis had opgekeken, en een vrouw zei over de hond: ‘nou, hij heeft er wel een neus voor.’
Ik keek hoe de man buiten een rugzak in een fietstas liet zakken, en onhandig de Haarlemmerdijk overstak, de fiets aan zijn hand. Nog steeds krom. Misschien nog wel iets meer beschadigd. Het hondje moest hem niet. De eenzaamheid die zijn kromme rug uitstraalde was verpletterend.