Puur geluk

We zaten op het balkonnetje en de zon ging onder. Het balkonnetje kijkt uit op het Westen en wij keken uit op de zon. Even dachten we dat ie onder was, of relatief onder, in ieder geval: bij ons wordt de horizon gevormd door het blok huizen aan de overkant, maar het was een strookje bewolking dat de boel even voor de gek hield. De zon kwam nog even terug.
Puur geluk, zei ik.
Ja, zei Het Meisje.
We gingen door met lezen, ik in de krant van die ochtend, die voornamelijk over de rondvaart van PEC Zwolle en het vuurwerk van Vak 410 ging, Het Meisje in een vrouwenblad.
Zei je nou ‘burgerlijk’? vroeg ze.
Daar dacht ik even over na. Ik wist zeker dat ik iets anders had gezegd, maar wat maakte het uit? Als dit burgerlijk was, was burgerlijk niet zo erg als het altijd wordt afgeschilderd. We zaten op een bankje dat we bij de Gamma hadden gehaald en bij de planten stonden nieuwe potten waarvoor we met Pasen naar Tuincentrum Osdorp waren gereden.
De zon kroop achter het blok tegenover ons – nu was het geen schijnbeweging meer.
Burgerlijk.
Puur geluk.
Ik vond het goed.