De kuttoeter*

Een klassieke openingszin van stukjes zoals deze is: er is al veel gezegd over. Dat u weet dat ik iets ga verkondigen dat al helemaal uitgemolken is. Op twitter was de vuvuzela ongetwijfeld een trending topic (de juiste opmerkingen werden druk geretweet) en op elke werkplek werd er natuurlijk hard over gemeningd. Nu kom ik er dus nog even bij.

Natuurlijk vind ik het ook een kuttoeter. Mijn zwager, die bij een tv-winkel in Tilburg werkt, werd tijdens de openingswedstrijd gebeld door een mevrouw die net een tv bij hem had gekocht met de vraag of die zoem in haar apparaat normaal was.

Door die toeter mis ik het normale stadiongeluid. Ik wil mensen horen zingen, oooh horen roepen als een bal net over gaat, fluiten als er tijd gerekt wordt — ik mis de sfeer.

Maar wat ik ook mis: het er-is-iets-aan-de-handgeluid. Bij een wedstrijd op tv zie je altijd maar een deel van het veld, en op het deel van het veld dat niet in beeld is, kan er ook van alles gebeuren; en dan moet je vooral denken aan spelers die elkaar het licht uit de ogen schoppen. Het publiek reageert daarop, zodat je als tv-kijker weet: hee! Er is iets aan de hand!

En wat je ook niet meekrijgt: de reacties van het publiek op bijvoorbeeld een al dan niet vermeende handsbal voor het doel.
De scheidsrechter en ik, wij worden gewaarschuwd door dat soort geluiden.
Maar ja: met die kuttoeter lukt dat dus niet meer.

*De kuttoeter is dus ©Robin Smits