Eigenlijk het saaiste stukje ooit maar ja, ik heb het al geschreven

Mijn oude moedertje heeft een telefoon die niet meer rinkelt. Eerst rinkelde ie normaal, daarna werd het steeds zachter, en nu schijnt ie helemaal geen geluid meer te maken.
Dat weet ik niet helemaal zeker, want mijn oude moedertje is behoorlijk doof, dus het kan zijn dat ie nu een rustig en niet al opvallend geluidje is gaan maken, dat het een telefoon is met een minderwaardigheidscomplex: mevrouw, er is telefoon voor u, maar als u… nou ja… ik zeg het maar even…
En als je zachtjes praat tegen mijn oude moedertje, hoort ze helemaal niets.

Probleem is nu dat ze dus niet doorheeft dat ze gebeld wordt. Dat ik haar in de afgelopen week tientallen keren heb gebeld en dat ik elke keer haar voicemail krijg. En als ze mij vervolgens belt, zit ik in een situatie waarin ik niet echt kan praten, zoals in een vergadering, bijvoorbeeld.

De laatste keer dat we elkaar spraken was gistermiddag, en ik zat in een vergadering, bijvoorbeeld, en ik had gezegd: bel me vanavond om 9 uur. Ik had opgenomen omdat ik haar onmogelijk te pakken kreeg.
Ze zou me dus bellen om 9 uur, en om 9 uur was ik dat vergeten, want Robin had iets te vieren waar we erg blij om waren, en ik heb ‘r mee uit eten genomen. Dus ze belde en ik liep naar buiten en sorry, sorry, kan je me morgen overdag gewoon bellen?
Ja, zei ze. Ze klonk geirriteerd. Terwijl zij degene was met een telefoon die ze niet hoorde.

Net belde ze.
Terwijl ik net de wc binnen was gestapt.
Kan je me over vijf minuten terugbellen?
En: omdat ze doof is, moet je dat een beetje hard zeggen. Maar omdat ik op de wc was, wilde ik niks te hard zeggen, want: pijnlijk als andere mensen mij op de wc in mijn telefoon horen roepen.
Over vijf minuten is nu een half uur geleden.
Ik ga vrijdag een nieuwe telefoon voor mijn moeder kopen. Een telefoon die heel hard rinkelt.