Om de hoek van de Sleutelkluis

Ik moest overstappen. Ik kwam uit de 17 en ik moest de 3 hebben. Ik ben één van die mensen die denkt dat ongeluk hen achtervolgt, dus ik rende een stukje – net lang genoeg om om de hoek van de Sleutelkluis te kunnen kijken. Zien of die 3 er niet toevallig net stond, en net zijn deuren sloot, en net wegreed.
Hij stond er niet.

Ik stak over naar de halte. Volgens de tijdentabel op de halte was de tram een minuut geleden geweest. Dat kan betekenen dat de tram een minuut geleden is geweest, maar het kan ook betekenen dat ie over 10 minuten komt.
De 3 bleek volgens de tijdentabel ’s avonds maar 4 keer per uur te rijden, dus ik vroeg aan een jongen die al op de halte had gestaan toen ik bij de Sleutelkluis om de hoek had gekeken of hij wist of de 3 net geweest was.

Het ongeluk dat mij achtervolgt bleek zich op twee manieren te uiten: de 3 was inderdaad net geweest, en de jongen die al op de halte had gestaan was heel erg blij met een gesprekspartner.

Ik ben niet vies van een gezellig praatje bij het op de tram wachten (zeker niet als het een tram is die maar vier keer per uur rijdt en net weg is), maar de jongen begon over tramtijden. En hoe het volgens hem beter kon.

De 3 had namelijk het beste elke 6 minuten kunnen rijden.
Natuurlijk was ik het daar gevoelsmatig helemaal mee eens, maar de jongen kon wetenschappelijk onderbouwd vertellen waarom die 6 minuten het beste waren.
Ah, zei ik. ‘Is het je vak?’ vroeg ik.
Hij gaf het antwoord waar ik al een beetje bang voor was: ‘het is mijn hobby.’

Mijn nieuwe beste vriend wist alles van het openbaar vervoer. Trams, bussen, treinen, dienstregelingen, de OV-chipkaart, de Combino (dat is de grote blauwe tram die door Amsterdam rijdt), de problemen op het spoor tijdens het slechte weer – alles.
En het beste was: hij had overal een oplossing voor.

De 3 kwam. Ik wist ondertussen alles over de lijst van 50 problemen met de OV-chipkaart (er was een lijst met 25 problemen gepubliceerd, en hij kon er zo nóg 25 opnoemen). Ik stapte in, veegde mijn OV-chipkaart enigszins schuldbewust over de kaartlezer, groette de conducteur en keek om me heen: waar te zitten?
Ik besloot aardig te zijn en in de tegenoverelkaarzitjes achterin te gaan zitten. Zodat hij de kans had om nog even zijn verhaal af te maken.

De jongen greep zijn kans. Hij vertelde over de problemen met de Combino. De assen van de tram zaten op een idiote manier in elkaar. Helemaal niet logisch, zei hij. Hij zei dat hij altijd de grote fout maakte logisch na te denken. Dat bedoelde hij als grapje. Hij zou zijn grapje nog vaak herhalen.

De tram trok op. Ik keek naar buiten, naar de Sleutelkluis op de hoek van de Kinkerstraat en de Bilderdijkstraat, en ik bedacht dat ik daar ook had kunnen blijven staan. Af en toe even om de hoek kijken.