668 woorden voor nrc.next: Sneeuw

Nrc.next belde mij maandag of ik een verhaal voor dinsdag kon schrijven over het noodgedwongen thuisblijven door de sneeuw. Dat kon ik: ik was thuisgebleven door de sneeuw.
Dit is een iets langere versie dan in de krant stond.

Het intensiefste wat ik op 21 december 2009 heb gedaan, de maandag waarop werkend Nederland stilviel door een dik pak sneeuw, is het aanmaken van een twitter hashtag. Nee, dit wordt geen technisch verhaal over sociale media – dit gaat over de rust die over Nederland viel toen het land werd toegedekt.

Nederland had zijn wekker braaf om zeven uur gezet, maar de NS zei nog steeds dat je beter niet op de trein kon stappen, en de ANWB raadde autorijden af. Het had een hoog wij van wc-eendgehalte, zag ik iemand op twitter zeggen – maar dan negatief. Hoewel, negatief? Ik drukte mijn wekker om zeven uur uit, zocht even uit hoe het zat met de treinen (ik moest vanuit Amsterdam naar Den Haag voor mijn werk), haalde mijn schouders op, en sliep een uurtje verder.

Dat extra uur was welkom: het laatste rondje met de hond de vorige avond was nogal uitgelopen. Het park was te wit geweest, te stil, en om één uur ’s nachts ongegeneerd sneeuwballen naar je enthousiaste hond gooien zit een beetje in dezelfde categorie als zwemmen met dolfijnen, als je mensen die ooit met dolfijnen hebben gezwommen moet geloven. Dat kan dus veel simpeler: een pak sneeuw en een hond.

Weeralarm, of nee, toch niet, en dan kamervragen over waarom er geen weeralarm was gegeven door het KNMI, want Piet Paulusma had het wel zien aankomen. Auto’s die schuivers maken, Afgelaste wedstrijden in het weekend, het Dickensfestijn in Deventer waar 20.000 bezoekers minder dan verwacht waren, koopzondagen waar niemand op afkwam. ‘Mensen bleven binnen of gingen recreëren in de sneeuw,’ zei Trouw.

Het meestgebruikte woord hiervoor is chaos. Chaos? Twintigduizend mensen minder naar Deventer? Ik herhaal: ‘mensen bleven binnen of gingen recreëren in de sneeuw.’

Na zo’n zondag de gordijnen opentrekken en dan die sneeuw nog steeds zien liggen. Natuurlijk: als er dingen zijn die je móet doen, als je echt de weg opmoet, is het klote. Maar er waren op 21 december 2009 vast een heleboel Nederlanders die hebben gedacht: weet je wat: ik werk thuis. Of: ik doe helemaal niks. En door die opengetrokken gordijnen zie je de auto’s van de mensen die echt moesten stapvoets rijden, je ziet een paar voetgangers (voor het beeld mag je nu een moeder met een slee aan een stevig touw voor je zien, twee kinderen in hun kerstvakantie erop) en iemand die het aangedurfd heeft zijn fiets van het slot te halen. En iedereen gaat even snel. Of beter: even langzaam. De sneeuw is egaliserend.

Nederland lag stil. Nederland bleef thuis. En zo erg was dat niet.

Ik bleef ook thuis, op 21 december 2009. Natuurlijk nog een wandeling met de hond die zijn liefde voor sneeuw nog niet verloren had, na een nachtje slaap, links en rechts andere hondenmensen begroetend. Maar verder: dingen doen die ik voor mijn werk thuis kon doen, wachten op de conference call van twee uur – en die hashtag op twitter aanmaken.

Want: op 21 december 2009 wilde mijn verkering vanuit Tilburg terug naar Amsterdam komen. En het enige dat de NS deed was zeggen dat er weinig werd gereden. Dus ik riep twitterend-zich-op-stations-bevindend Nederland op te tweeten welke treinen er wel reden, want ik wilde mijn verkering graag thuis hebben. Doe het met een hashtag, dan heeft iedereen er wat aan, zei ik. Een hashtag is een overdreven benaming voor een woord met een # ervoor.

Ik had bedacht: zet #snov in je bericht (voor sneeuw en ov) en heel Nederland kan zoeken op dat woord om live te zien of er een trein op je traject rijdt. Het had niet veel nut. Iemand zei iets over Den Haag en Utrecht, en iemand anders zei iets over de sprinter tussen Rotterdam en Hoek van Holland. Niets over een rit van Tilburg naar Amsterdam. Iemand twitterde nog iets over een sneeuwballengevecht. En mijn verkering twitterde na tweeëneenhalf uur reizen, ongeveer, dat ze in een Amsterdamse tram zat.

Nederland was toegedekt, op 21 december 2009, en echt: zo erg was het niet.