Derde bericht uit het einde van de wereld

De netwerkmensen hadden hun werk gedaan, de VPN was in orde nu, wij van de website mochten er op, dus ik hoefde niet meer naar kantoor.

We ontbeten samen, en daarna ging ik naar buiten met de hond. Ik ging linksom de dijk op, want de hond en ik keken de laatste week elke dag even of we het hengstje zagen staan.
De Konikpaarden die normaal in de uiterwaarden lopen, staan nu met de koeien op een terp, omdat de uiterwaarden ondergelopen zijn. Aan de terp zit een droogliggend dijkje vast, en op dat dijkje staat een jonge hengst die is verdreven uit de groep. We hopen dat hij snel weer opgenomen wordt, maar we hebben geen verstand van paarden, de hond en ik, dus we weten niet of dat iets is dat kan.
Het hengstje stond er nog. De hond en ik keken naar hem, en daarna draaiden we weer om.

Thuis zat mijn vrouw al klaar voor haar werk. Ze is juf op een schooltje een dorp verderop, en zij had de avond ervoor tot half tien doorgewerkt om vandaag de kinderen van groep 3 en 4 les te kunnen geven. Ze zat op mijn werkplek, want ik had daar een extra scherm. Ze had haar digibord op dat scherm staan, en ze keek in de camera van haar laptop ernaast. Er popte net een kindje binnen. “Goeiemorgen Kees,” zei ze.
“Goeiemorgen juf,” hoorde ik Kees zeggen.
“Op school ben je ook altijd zo vroeg,” zei mijn vrouw, “wat leuk dat je er nu ook gewoon bent.”
Kees giechelde.
“Ha, daar heb je Steph. Goeiemorgen Steph!”

Ik luisterde naar de kleine stemmetjes en ik bleef er een minuut, twee minuten bij staan, net uit het zicht van de camera, en ik keek naar mijn vrouw en zag de liefste juf van de wereld.
“Iedereen is er,” zei ze, “dus we kunnen beginnen.”

Ik liep naar de eettafel, klapte mijn werklaptop open, en slingerde de VPN aan. Hij werkte inderdaad.