82 (tweeëntachtig)

Eén kenmerk van een verslaving is kostbaarheid, verzin ik zo, en ik heb last van een kostbare verslaving: boeken kopen.
Ooit was er een tijd dat ik elke week naar de bibliotheek ging en er zeven boeken leende en die vervolgens niet las, en nu struikel ik elke week wel een keer per ongeluk de American Book Centre binnen en dan koop ik een boek dat ik niet lees.

Want dat is iets waar ik consequent in ben geweest: ik ben ze dus nooit gaan lezen, die boeken.
Nou ja, dat is een beetje overdreven, want mijn kast staat redelijk vol met boeken die ik wél heb gelezen, maar het punt waarop de stapel ‘nog te lezen’ groter wordt dan de stapel ‘gelezen’, zit knalhard dichterbij te komen.

Ik ga ze nu, as we speak, even voor u tellen, de boeken die ik nog moet lezen:

82 (tweeëntachtig)

Van schrik ga ik mijn gelezen boeken niet tellen vandaag. Misschien later deze week.

Kijk: boeken kopen is niet erg (als je het je kan veroorloven dan, en dat is niet altijd het geval), maar verdikkie, vandenb, lees die krengen dan. Als je ze leest, doe je tenminste iets nuttigs.
Dat is dan wel weer een positieve draai aan het geheel: als ik die dingen lees, ben ik goed bezig.
Een heel klein stapje van verslaving naar maatschappelijk geaccepteerd (en gewaardeerd) gedrag.
Maar ja: zoals elke verslaafde heb ik het heel, heel moeilijk met het nemen van die stap.