De klank van de stem van mijn vader

In het eindejaarslijstje van Zidouta stond een link naar een documentaire over de vader van zanger E van Eels, een geeky band waar ik een zwak voor heb omdat het een geeky band is; E gaat op reis om mensen te spreken die zijn vader hebben gekend, en meer dan dat: die mensen leggen hem uit hoe de theorie over paralelle werelden in elkaar zit die zijn vader, Hugh Everett, ooit bedacht.

In het laatste deel van de zes youtube-hapjes luistert E naar bandjes met de stem van zijn vader. Hij aarzelt voor ie het eerste bandje afspeelt, want hij weet niet meer hoe de stem van zijn vader klinkt.
Een paar bandjes verder hoort hij zichzelf als kind drummen in het huis, en dat moment is van een wonderlijke schoonheid.

Ik ben een sucker voor zulke dingen over vaders. Mijn vader was geen natuurkundige met briljante theorieën, hij was een zeeman die op de wal bleef omdat hij bang was dat zijn kinderen hem niet meer zouden kennen als ie te lang op reis was.
Ik weet ook niet meer hoe zijn stem klinkt. De enige bandopname in onze familie is een grijze TDK-cassette geweest waarin mijn tante mijn moeder heeft getaped toen ze vertelde over de ene keer dat mijn vader dronken was, en dat bandje draaiden we soms met kerst. Mijn moeder vertelde lachend hoe mijn vader zijn broek netjes opvouwde – waar hij zijn broek normaal altijd over de stoel gooide.

Het bandje is verloren gegaan, maar mijn vaders stem stond er toch niet op. De enige herinnering die ik heb waarin mijn vader spreekt is een scene op de camping. De familie komt op bezoek, en we staan alleen nog te wachten op tante Annie, de oudste zuster van mijn vader. Neef Frank zegt dat tante Annie in een Opel Kadett rijdt, dat we daar dus naar uitkijken, en mijn vader maakt de flauwe grap: ‘Wat? een Opoe Tet?’
Opoe Tet was zo’n familieuitdrukking; ik denk dat het iets betekende als ‘slappe ouwehoer’.
Ik heb die herinnering nog vrij duidelijk voor ogen, maar ik heb de klank van zijn stem er niet meer bij.